اثربخشی روان درمانی بین فردی بر اضطراب و ناگویی هیجانی در زنان مبتلا به اضطراب فراگیر

اختلال اضطراب فراگیر یکی از اختلالات شایع روان پزشکی است که باعث ناراحتی فرد و نقص در عملکرد رفتاری و شناختی او می گردد. هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی روان درمانی بین فردی بر اضطراب و ناگویی هیجانی زنان دارای اضطراب فراگیر بود. روش بررسی طرح پژوهش حاضر به روش نیمه آزمایشی پیش آزمون-پس آزمون با انتخاب گروه گواه انجام پذیرفت. جامعه آماری این پژوهش را تمامی زنان دارای اضطراب فراگیر شهر تهران در سال 1397 تشکیل دادند که از میان آن ها با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس 30 نفر انتخاب شده و در دو گروه آزمایش و گواه به صورت تصادفی جایگزین شدند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه ناگویی هیجانی تورنتو (بگبی و همکاران، 1994) و اضطراب (بک و همکاران، 1998) بود. ابتدا پیش آزمون اضطراب و ناگویی هیجانی انجام شد، سپس گروه آزمایشی طی 8 جلسه تحت روان درمانی بین فردی قرار گرفتند و گروه گواه، هیچگونه مداخله ای دریافت نکرد. بلافاصله بعد از اتمام مداخله، پس آزمون برای هر دو گروه اجرا شد و داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و با اجرای آنالیز کواریانس در سطح 0٫05 تحلیل شد. میانگین اضطراب از 8٫63±49٫37 به 10٫98±27٫74 و ناگویی هیجانی نمره گروه آزمایش به ترتیب از 8٫15 ± 60٫11 به 10٫11±43٫43 کاهش پیدا کرد و نتایج کواریانس نشان داد که روان درمانی بین فردی به طور معناداری اضطراب و ناگویی هیجانی زنان مبتلا به اضطراب فراگیر را کاهش می دهد (0٫001p<). نتیجه گیری نتایج حاکی از اثربخشی روان درمانی بین فردی در کاهش اضطراب و ناگویی هیجانی زنان مبتلا به اضطراب فراگیر بود.