تاثیر ورزش های ایستگاهی و مهارتی بر پرخاشگری و افسردگی کودکان کار و خیابان

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر یک دوره ورزش های ایستگاهی و مهارتی بر متغیرهای روان شناختی پرخاشگری و افسردگی کودکان کار و خیابان شهر تهران بود. این تحقیق از نوع نیمه تجربی و طرح پیش آزمون پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری، کودکان کار و خیابان منطقه 12 شهر تهران در سال 1394 بود که تعداد 72 کودک پسر در رده سنی 10 تا 13 سال به شیوه در دسترس از دو خانه کودک جهت انجام این مطالعه در نظر گرفته شد. ابزار اندازه گیری پرسشنامه پرخاشگری باس و پری و پرسشنامه افسردگی بارلو بود. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون tگروه های مستقل و tهمبسته استفاده گردید. نتایج نشان داد که دو شیوه بازی های ایستگاهی و مهارتی می توانند تاثیر معناداری بر کاهش پرخاشگری و افسردگی کودکان کار و خیابان داشته باشند اما بین میزان تاثیر دو روش تمرینی بر کاهش متغیرهای روانی تفاوت معنی داری دیده نشد. لذا توصیه می شود با اصلاح برنامه ریزی های اجتماعی، شرایط آموزش و حضور در فعالیت های ورزشی برای تمام کودکان کار و خیابان فراهم گردد.