شیوع، علل، درمان و عملکرد بیضه قبل و بعد از درمان واریکوسل: مطالعه مروری نظام مند

واریکوسل، اختلال در وریدهای بیضه است که با اتساع و پیچش عروق شبکه پامپینی فرم یا شبکه وریدی کرماستریک شناخته می شود و می تواند موجب اختلال در اسپرماتوژنز گردد. شدت واریکوسل با کاهش پتانسیل باروری مردان مرتبط است. این مقاله مروری مکانیسم های اثر واریکوسل بر فرآیند اسپرماتوژنز و پتانسیل باروری، اتیولوژی واریکوسل، رویکردهای درمانی و نتایج آنها را مورد بحث قرار می دهد. کلیه مطالعات چاپ شده از سال 1979 تا 2018 از بانک های اطلاعاتی Science Direct،Google Scholar ،Scopus و Pubmed بر اساس کلید واژه های ناباروری، واریکوسل، واریکوسلکتومی، اسپرماتوژنز، و نتایج کلینیکی استخراج شد و از این مقاله ها، در مجموع 74 مقاله وارد مطالعه گردید. افزایش دمای بیضه، بازگشت متابولیت های سمی از کلیه یا غدد فوق کلیه (آدرنال)، هیپوکسی، اختلال هورمونی و تنش اکسایشی (Oxidative stress) از شایع ترین علل پاتوژنز واریکوسل است که می تواند باعث تغییر عملکرد طبیعی بیضه و اسپرم شود. چندین مطالعه نشان داده اند که انجام واریکوسلکتومی می تواند باعث بهبود پارامترهای اسپرم، وضعیت کروماتین، و توانایی باروری در افراد نابارور مبتلا به واریکوسل شود. احتمالا درمان واریکوسل قبل از استفاده از روش های کمک باروری، می تواند باعث افزایش شانس حاملگی طبیعی در این افراد نابارور گردد.