مقایسه آثار درمان هشت هفته ای با فلوکستین و ایمی پرامین بر قند خون ناشتا در بیماران مبتلا به افسردگی

این مطالعه به منظور مقایسه آثار فلوکستین و ایمیپرامین روی قند خون ناشتا در بیماران افسرده طراحی گردید.
60 بیمار غیر دیابتی که بر مبنای معیارهای DSM-IV مبتلا به افسردگی بودند در این مطالعه تصادفی دو سویه کور (double blind) وارد شدند. این بیماران هیچگونه دارویی که روی گلوکز خون ناشتا(FBG) اثر بگذارد از دو هفته قبل از شروع مطالعه و در طی پژوهش دریافت نکردند. بیماران به طور تصادفی در یکی از دو گروه تحت درمان با فلوکستین (40-20 میلی گرم روزانه) یا ایمیپرامین (200-75 میلی گرم روزانه) به مدت 8 هفته قرار گرفتند. قند خون ناشتا برای هر بیمار درشروع دریافت داروی ضد افسردگی و سپس 4و8 هفته بعد از شروع درمان ضدافسردگی اندازه گیری می شد. 19 بیمار در گروه فلوکستین و 24 بیمار در گروه ایمیپرامین مطالعه را به پایان رسانیدند.
در گروه تحت درمان با فلوکستین میانگین غلظت FBG پایه 88.5 mg/dL بود که در هفته چهارم به (P=0.73) 85.79 mg/dL و در هفته هشتم به (P<0.001) 79.82 mg/dl کاهش یافت. در گروه بیماران مصرف کننده ایمی پرامین میانگین قند خون ناشتا قبل از شروع درمان 86.96 mg/dL بود که در هفته چهارم درمان به (P=0.079) 89.71 mg/dl و در هفته هشتم به(P<0.001) 96.90 mg/dl افزایش یافت.
این مطالعه 8 هفته ای نشان داد که درمان بیماران افسرده با فلوکستین ممکن است به کاهش FBG منجر گردد در حالی که درمان این بیماران با ایمیپرامین به مدت 8 هفته می تواند FBG را افزایش دهد. بنابراین پیشنهاد می شود که FBG در شروع و طی درمان با فلوکستین یا ایمیپرامین پایش گردد.