سطوح سرمی عامل رشد شبه انسولینی -1 (IGF-I) به عنوان نشانگر مرتبط با ارزیابی آمادگی هوازی و بی هوازی پسران نوجوان

عامل رشد شبه انسولینی-1 (IGF-I) نقش های متنوعی دارد، اما شواهد علمی نشان می دهد که یک نشانگر زیستی مرتبط با شاخص های آمادگی جسمانی و سلامتی است. از این رو، مطالعه حاضر به بررسی تاثیر و رابطه بین غلظت IGF-I و آمادگی هوازی (VO2max)، بی هوازی، فشار خون سیستولی، دیاستولی و درصد چربی پسران نوجوان، قبل و بعد از هشت هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT) می پردازد.

در این مطالعه نیمه تجربی، 22 پسر نوجوان (17-15 ساله) انتخاب و پس از همگن سازی بر اساس سن، غلظت IGF-I و میزان آمادگی هوازی به صورت تصادفی در دو گروه کنترل (11 =n) و HIIT (11 =n) جایگزین شدند. سپس، هشت هفته (هر هفته 4-3 جلسه) تمرین HIIT را اجرا کردند که هر جلسه تمرین شامل 8-6 تکرار دویدن 60-30 ثانیه ای با شدت تمام و 4-5/3 دقیقه استراحت بین هر تکرار بود. در نهایت، مقادیر هر یک از شاخص های فوق الذکر، 24-18 ساعت قبل و بس از مداخله تمرینی اندازه گیری شد.

پس از هشت هفته تمرین HIIT، مقادیر IGF-I، اکسیژن مصرفی بیشینه (VO2max)، توان بی هوازی اوج (PPO) و میانگین توان بی هوازی (MPO) نسبت به دوره قبل از تمرینات افزایش و شاخص خستگی طی آزمون RAST و درصد چربی به طور معنی داری کاهش یافت . همچنین، همبستگی و رابطه مثبت معنی داری بین میزان تغییرات IGF-I و تغییرات آمادگی هوازی، بی هوازی و درصد چربی بدنی مشاهده شد. با این حال، فشار خونی سیستولی و دیاستولی پس اتمام دوره تمرینی تغییر معنی داری نشان نداد .

 بر اساس نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد IGF-I می تواند به عنوان شاخصی برای ارزیابی آمادگی بدنی پسران نوجوان مورد استفاده قرار گیرد.