پایش تغییرهای الگوی مکانی سیمای سرزمین براساس شاخص های بوم شناختی

استفاده از زمین بدون توجه به سیمای سرزمین و اقلیم منطقه، پیامدهایی ناگوار مانند فرسایش، بیابان زایی و تخریب منابع محیطی دارد. پژوهش حاضر با هدف بررسی روند تغییر سیمای سرزمین با استفاده از شاخص های بوم شناختی در استان چهارمحال و بختیاری در دوره زمانی 1381 و 1392 انجام شد. پس از تهیه نقشه های پوشش سرزمین در چهار کاربری مسکونی، جنگل، مرتع و کشاورزی، شاخص های بوم شناختی در سطح طبقه (کلاس) شامل مساحت طبقه، تراکم حاشیه، شاخص بزرگترین لکه، تراکم لکه و تعداد لکه برای بررسی تغییرها ارزیابی شدند. نتیجه های به دست آمده نشان دادند که بر اساس شاخص مساحت طبقه در دوره زمانی مورد بررسی، کاربری مرتع نسبت به سه کاربری دیگر کاهش یافته است. مقدار تراکم حاشیه برای چهار کاربری نیز افزایش نشان داد که به معنی افزایش از هم گسستگی این کاربری هاست. براساس شاخص بزرگترین لکه، کاربری مرتع کاهش چشمگیر داشته که نشان دهنده گسستگی این کاربری است. مقدار تراکم لکه برای هر چهار کاربری افزایش یافته است ولی در مورد کاربری مرتع بیشتر است. همچنین، مقدار شاخص تعداد لکه برای چهار کاربری افزایش نشان داده که برای کاربری مرتع این افزایش چشمگیرتر است. به طور کلی، براساس یافته های این پژوهش، کاربری مرتع بیشترین تخریب و از هم گسستگی را در دوره زمانی مورد بررسی داشته است.