تاثیر یک دوره برنامه تمرینی هوازی فزاینده در بهبود وضعیت آنژیوژنز و تعادل در فاکتورهای رشد عروق اندوتلیال و اندوستاتین در موش های صحرایی نر مبتلا به انفارکتوس میوکارد

فاکتور رشد اندوتلیال عروق (VEGF) و اندوستاتین (ES) از مهم ترین علل آنژیوژنز و بهبود عملکرد قلبی بعد از انفارکتوس میوکارد می باشند. یکی از روش‎های درمانی این بیماری بهره گرفتن از برنامه ورزشی است؛ بنابراین هدف از این تحقیق، بررسی تاثیر یک دوره تمرین هوازی فزاینده بر بهبود وضعیت آنژیوژنز و تعادل در فاکتورهای VEGF و ES موش های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد بود.

 در این مطالعه تجربی کنترل شده با گروه شاهد، 20 سر موش صحرایی با نژاد ویستار (8 هفته ای و با وزن 30±230 گرم) پس از القای انفارکتوس با ایزوپروترونول (150 میلی گرم در کیلوگرم) به طور تصادفی به 2 گروه 10 تایی تمرین هوازی فزاینده و شاهد تقسیم شدند. گروه تمرین برای مدت 8 هفته تحت مداخله برنامه ی تمرین هوازی فزاینده قرار گرفت (هفته ای 3 جلسه، برای 50-20 دقیقه با سرعت 18-12 متر در دقیقه). 24 ساعت پس از آخرین جلسه ی تمرین، نمونه خون وریدی سطوح سرمی VEGF و ES جمع آوری شد و به روش الیزا مورد ارزیابی قرار گرفت. برای آنالیز داده ها از آزمون تی مستقل در سطح معنی داری 0/05>P استفاده شد.

نتایج آزمون تی نشان داد تمرین هوازی موجب افزایش معنی دار سطوح سرمی VEGF در موش های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد شد (0/04=P)؛ درحالی که متعاقب برنامه ورزشی تغییر معنی داری در مقادیر سرمی ES مشاهده نشد (0/58=P).
نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین هوازی فزاینده موجب افزایش VEGF در موش های صحرایی مبتلا به انفارکتوس میوکارد می شود که می تواند نقش مهمی در بهبود فرآیندهای آنژیوژنز و جایگزینی مویرگ های بسته شده داشته باشد.