مقایسه تاثیر دو پروتکل متفاوت گرم کردن کششی بر برخی از عوامل آمادگی جسمانی بازیکنان فوتبال جوان

برای دستیابی به پیشرفت های مضاعف در ورزش حرفه ای بررسی پروتکل های جدید تمرینی بویژه استفاده از اثر تمرین گرم کردن کششی بر فاکتورهای آمادگی جسمانی ضروری می باشد. پژوهش حاضر با هدف مقایسه پروتکل گرم کردن همزمان کشش ایستا-پویا قبل از تمرین تناوبی شدید هوازی و تمرین تناوبی فوتبال بر عوامل آمادگی جسمانی بازیکنان جوان فوتبال انجام شد. 24 بازیکن فوتبال جوان(3±18سال،سن،4±176سانتی متر قد و 4±68کیلوگرم وزن) انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 12نفره قرار گرفتند. تمرینات به مدت 6هفته، شش جلسه در هفته (سه روز متوالی تمرین و یک روز استراحت) و هر جلسه به مدت 60دقیقه انجام شد.یک؛ شامل تمرین گرم کردن کشش هم زمان ایستا و پویا 8ثانیه ای سپس اجرای 4نوبت دویدن 4دقیقه ای با شدت 95درصد ضربان بیشینه بود و تمرین گروه دوم؛ شامل تمرین گرم کردن کشش هم زمان ایستا و پویا 15ثانیه ای سپس اجرای 4نوبت 4دقیقه ای بازی فوتبال در زمین کوچک بود. قبل و بعد از دوره؛شاخص های انعطاف پذیری، دوی سرعت، توان انفجاری، چابکی،درصد چربی زیر جلدی آزمودنی ها ارزیابی شد. یافته های تحقیق نشان داد، دو مدل تمرین گرم کردن موجب افزایش معنی داری انعطاف پذیری، توان بی هوازی، سرعت و چابکی، و کاهش معنی داری در درصد چربی زیرپوستی شد(05/0p≤).با این حال، رکورد توان بی هوازی و انعطاف پذیری، درگروه دوم درقیاس با گروه اول، به میزان بیشتری افزایش یافت(05/0p≤).به طور کلی اجرای تمرین هوازی شدید و بازی در زمین های کوچک پس ازپروتکل گرم کردن کششی بادوره های زمانی منتخب باعث توسعه ویژگی های زیست حرکتی آزمودنی ها به خصوص پس ازکشش 15ثانیه ای شد، و نقش موثری دربهبود انعطاف پذیری،چابکی، توان و سرعت آزمودنی ها دارد.