تاثیر دو نوع تمرین تناوبی با شدت بالا و تداومی با شدت متوسط بر سطوح TNF-α و IL-10 سرمی در رت های نر چاق

هدف پژوهش حاضر، بررسی آثار تمرینات ورزشی تناوبی با شدت بالا (HIIT) و تداومی با شدت متوسط (MICT) بر فاکتورهای التهابی(TNF-α و IL-10) در رت های نر چاق بود. 40 سر رت نر در دو گروه به مدت 10 هفته تحت رژیم غذایی پرچرب (32 سر) و رژیم غذایی استاندارد (8 سر) قرار گرفتند. پس از القاء چاقی، 8 سر رت از گروه رژیم غذایی پرچرب (O) و 8 سر رت گروه رژیم غذایی استاندارد (C) قربانی شده و سایر رت های چاق به طور تصادفی به 3 گروه شاهد چاق (OC)، تمرین تداومی با شدت متوسط (MICT) و تمرین تناوبی با شدت بالا (HIIT) تقسیم شدند. پروتکلHIIT شامل اجرای 10 مرحله فعالیت 4 دقیقه ای با شدت معادل 85 تا 90 درصد VO2max و با دوره های استراحتی فعال 2 دقیقه ای و پروتکل MICT با شدت معادل 65 تا 70 درصد VO2maxبا مسافت طی شده همسان با پروتکل HIIT به مدت 12 هفته و 5 جلسه در هر هفته اجرا شدند. نمونه های سرمی برای اندازه گیری سطوح سرمی TNF-α و IL-10 به روش الایزا جمع آوری شد. در هر دو گروه HIIT و MICT نسبت به گروه OC سطوح سرمی TNF-α بطور معنی داری کاهش و سطوح سرمی IL-10 به صورت معنی داری افزایش یافت (05/0P≤). اما در مقایسه بین گروه های HIIT و MICT در سطوح سرمی TNF-α و IL-10، تفاوت معنی داری مشاهده نشد. به نظر می رسد که هر دو پروتکل تمرینی HIIT و MICT منجر به بهبود التهاب مزمن به واسطه کاهش TNF-α وافزایش IL-10 می شوند.