زبان ادبی و بلاغی رنگ در ارتباطات غیر کلامی، در شاهنامه فردوسی

در ادبیات پارسی، زبان دوم و البته، زبان گیرا و نافذ شعرا و نویسندگان، زبان رنگ هاست. زبان رنگ ها، زبان بیان احساسات درونی است. شعرا و نویسندگان از دیرباز تاکنون، در ارتباطات غیر کلامی، برای تاثیر زیاد اندیشه ها و احساسات خود بر مخاطب، چاشنی رنگ بر آن می افزودند و با زبان رنگ، با آنان سخن می گفتند. در شادی ها، غم ها، آرمان های دست نیافتنی، ناامیدی ها و... طیفی از رنگ ها را انتخاب می کردند. یکی از شعرایی که دیوان اشعارش، مملو از زبان رنگ هاست، فردوسی است. نقش رنگ و اشیاء و اجسام رنگین، در حماسه فردوسی از نقش های غیر قابل انکار است. دست آوردهای این پژوهش نشان می دهد که رنگ ها در شاهنامه، زبان دوم و گویای فردوسی است. فردوسی، از رنگ ها و زبان رنگ ها در القاء اندیشه های خود، در عالم ارتباطات غیر کلامی، نهایت بهره را می برد. او با رنگ و عبارات، ترکیبات و کنایات ادبی برساخته از رنگ، حالات روحی افراد را به تصویر می کشد و فضای زیبا و رنگارنگ جنگ و نبرد را بیان می کند. فردوسی با این زبان، احساس و عواطف درونی خود را در یک برون فکنی روان شناسانه می نمایانند. بسیاری از ترکیبات و عبارات و کنایات شاهنامه با بهره گیری از رنگ، شکل گرفته اند و زبان رنگ، یکی از زبان های فردوسی در ارتباطات غیر کلامی به حساب می آید.