ویژگی های شخصیتی (برون گرایی و روان رنجورخویی) به عنوان تعدیل کننده های رابطه بین استیگما و کمک طلبی روان شناختی دانشجویان

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تعدیل کنندگی ویژگی های شخصیتی (برون گرایی و روان رنجورخویی) در رابطه بین استیگما و کمک طلبی روان شناختی دانشجویان کارشناسی دانشگاه لرستان بود.

این پژوهش یک مطالعه توصیفی از نوع همبستگی می باشد که در سال تحصیلی 96-1395 انجام شد. شرکت کنندگان این پژوهش شامل 384 نفر از دانشجویان بودند، که با روش نمونه گیری خوشه ایچندمرحله ای انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها شامل؛ مقیاس استیگما برای دریافت کمک روان شناختی، پرسشنامه نگرش به جستجوی کمک روان شناختی تخصصی - فرم کوتاه و پرسشنامه‎ی شخصیتی نئو بود.

یافته ها نشان دادند که بین استیگما و کمک طلبی روان شناختی رابطه معنی داری وجو دارد (001/0 p<، 41/0- =r). همچنین، داده های حاصل از اجرای پرسشنامه ها با استفاده از رگرسیون سلسله مراتبی تعدیلی به منظور بررسی توان تعدیلی متغیر ویژگی های شخصیتی (برون گرایی و روان رنجورخویی) تحلیل شدند. یافته های تحلیل رگرسیون تعدیلی، نقش تعدیل گر ویژگی های شخصیتی (برون گرایی و روان رنجورخویی) را در رابطه بین استیگما و کمک طلبی روان شناختی دانشجویان مورد تایید قرار داد.

 بر اساس نتایج می توان گفت که استیگما عامل مهمی در کمک طلبی روان شناختی است که برون گرایی تاثیر آن را کمتر و روان رنجورخویی تاثیر آن را بیشتر می کند.