سه رویکرد برای درک و طبقه بندی اختلال های روانی: ICD-11, DSM-5, RDoC

طبقه بندی اختلال های روانی از دیرباز در میان متخصصان سلامت روان، موضوعی مورد مناقشه بوده است. با وجود گسترش قابل ملاحظه ی دانش ما در این حوزه در نیم قرن گذشته، فهم اجزا و فرایندهای آن، همچنان ابتدایی است. در این مقاله سه نظام طبقه بندی اختلال های روانی توصیف می شود که هدف هر یک از آن ها برای درک و طبقه بندی اختلال ها با یکدیگر متفاوت است: دو کتابچه راهنمای عمده تشخیصی- راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM)، طبقه بندی بین المللی بیماری ها (ICD) و پروژه معیارهای دامنه تحقیق (RDoC) موسسه ی ملی سلامت روان ایالات متحده که با تاکید بر یکپارچگی تحقیقات علوم رفتاری و علوم اعصاب چهارچوبی برای درک عمیق اختلالات روانی ارائه کرده است. برای مقایسه این سه طبقه بندی از چهار موضوع کلیدی بهره گرفته شده است: سبب شناسی، شامل علیت های متعدد اختلال روانی؛ طبقه بندی یا ابعاد، آیا پدیده های مربوطه طبقاتی مجزا هستند یا ابعادی؟؛ آستانه ها، که مرز بین اختلال و عدم اختلال را تعیین می کنند؛ و هم ابتلایی، که دربردارنده ی این واقعیت است که افراد مبتلا به بیماری روانی اغلب دارای نیازهای تشخیصی برای شرایط مختلف هستند. اگر چه این نظام ها دارای درجه های مختلف همپوشانی و ویژگی های متمایز هستند، هدف مشترک هر سه آن ها کاهش بار رنج ناشی از اختلالات روانی است به وسیله ی درک بهتر و طبقه ب ندی مناسب آن ها است.