تاثیر سه نوع براکت ارتودنسی فلزی، سرامیکی و self ligating بر میزان چسبندگی استرپتوکوک موتانس

ببا توجه به گسترش درمان های ارتودنسی و تغییر فلور دهان متعاقب درمان ارتودنسی و در نتیجه افزایش بروز ضایعات سفید مینایی در بیماران تحت درمان ارتودنسی و وجود آمار متناقض پیرامون تاثیر نوع براکت ها بر میزان چسبندگی میکرو ارگانیزم ها ،این تحقیق با هدف مقایسه تاثیر سه نوع براکت ارتودنسی (فلزی، سرامیکی و self ligating) بر میزان رشد و چسبندگی استرپتوکوک موتانس انجام شد.

تتحقیق به روش تجربی و آزمایشگاهی بر روی 60 نمونه انجام شد. سه نوع براکت فلزی،سرامیکی و self ligating مربوط به دندان پره مولر به منظور مقایسه چسبندگی استرپتوکوک موتانس مورد مطالعه قرار گرفت. هر کدام از براکت ها درون پلیت های حاوی 15 سی سی از محیط کشت نوترینت براث استریل همراه با 20% سوکروز قرار داده شدند. سپس به هر کدام ازپلیت ها 5 سی سی از سوسپانسیون میکروبی تهیه شده اضافه شد. پلیت ها به مدت 5 روز در انکوباتور 37 درجه سانتی گراد انکوبه شدند. سپس بعد از خارج سازی محیط مایع نوترینت براث از پلیت ها، آنها سرو ته شده و تعداد کلونی های چسبیده به پلیت به صورت چشمی شمارش شده و بر اساس Colony forming unit (CFU) بیان شدند. داده ها توسط آزمون آماری Anova مورد قضاوت قرار گرفتند.

تحقیق روی 60 نمونه براکت از سه نوع فلزی، سرامیکی و self ligating انجام شد. نتایج مطالعه نشان داد که که بیشترین میزان چسبندگی استرپتوکوک موتانس به ترتیب متعلق به براکت self ligating به میزان 15/01±51/25 و بعد براکت فلزی به میزان 7/1±21/8 و براکت سرامیکی به میزان 3/6±15/5بود. و تفاوت بین 3 گروه معنی دار بود. (0/001>P)

میزان رشد و چسبندگی استرپتوکوک موتانس در جنس ها طراحی های مختلف براکت ها، متفاوت است بیشترین چسبندگی استرپتوکوک موتانس متعلق به براکت self ligating و کمترین میزان چسبندگی متعلق به براکت سرامیکی بود.