اثر دویدن با تردمیل بر اختلالات رفتاری القا شده توسط انزوای اجتماعی در موش های صحرایی نر

انزوای اجتماعی بر سیستم عصبی اثر گذاشته و به پیدایش اختلالات رفتاری منجر می شود. هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر دویدن با تردمیل بر حافظه فضایی و رفتارهای اضطرابی و افسردگی در موش های صحرایی مواجه شده با انزوای اجتماعی است.
 
40 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار به 4 گروه شامل 1) کنترل، 2) تردمیل، 3) انزوا و 4) انزوا-تردمیل تقسیم شدند. موش ها در گروه های 3 و 4 به مدت 4 هفته به تنهایی در قفس زندگی کردند. گروه های 2 و 4 نیز به مدت 4 هفته (30 دقیقه در روز به مدت 5 روز در هفته) با تردمیل تمرین کردند. در پایان دوره، یادگیری و حافظه فضایی، اضطراب و افسردگی حیوانات با استفاده از ماز آبی موریس، ماز بعلاوه مرتفع و تست شنای اجباری بررسی شد.
 
چهار هفته انزوا موجب نقص حافظه فضایی و رفتارهای اضطراب و افسردگی در موش های صحرایی شد. نتایج آزمون ماز آبی نشان داد که زمان و مسافت شنا شده برای رسیدن به سکوی پنهان در گروه انزوا-تردمیل در مقایسه با گروه انزوا کاهش معنی دار داشت (05/0P<) و مدت زمان سپری شده در ربع دایره هدف نیز افزایش یافت (05/0P<). نتایج ماز بعلاوه مرتفع نشان داد که درصد ورود به بازوی باز و درصد ماندن در این بازو در گروه انزوا-تردمیل در مقایسه با گروه انزوا افزایش یافت (05/0P<). همچنین مدت زمان بی حرکتی در شنای اجباری نیز در گروه انزوا-تردمیل کمتر از گروه انزوا بود (05/0P<).
 
دویدن با تردمیل موجب بهبود حافظه فضایی و کاهش رفتارهای اضطرابی و افسردگی در موش های صحرایی مواجه شده با انزوای اجتماعی می شود.