موقعیت یابی مناسب جهت توسعه فیزیکی شهر با استفاده از مدل AHP و منطق فازی در محیط GIS (نمونه موردی: شهر شهرکرد)

توسعه روزافزون شهرها باعث بروز مشکلات بسیار جدی در زندگی روزمره بشر می شود. از سویی نمی توان توسعه شهری را محدود ساخت بلکه باید آن را متناسب با نیازهای امروز و فردای بشر آماده نمود، به گونه ای که از وارد آمدن آسیب به محیط زیست جلوگیری شود. در این پژوهش سعی شده است با شناسایی ویژگی های محیطی، خصوصا ویژگی های ژئومورفولوژیکی و ارزیابی آن، مکان های بهینه برای توسعه شهری شهرکرد مشخص شود. بدین منظور از 13 شاخص استفاده گردید و با استفاده از تلفیق دو مدل منطق فازی و AHP ابتدا هر کدام از لایه ها در محیط نرم افزار ArcGIS فازی شدند و بعد از ضرب وزن لایه های حاصل از AHP در هر کدام از لایه ها، عملگرهای ضرب، جمع فازی و گامای فازی اجرا شد. در نهایت گامای بهینه در ArcGIS به 5کلاس تناسب تقسیم بندی گردید. نتایج تحقیق نشان می دهد که 5/16درصد منطقه مورد مطالعه در کلاس بسیار مناسب قرار دارد و 9 درصد از منطقه در کلاس بسیار نامناسب قرار می گیرد. نقشه حاصل از مدل مذکور نواحی با احتمال گسترش فضایی برمبنای روند گذشته را مشخص نموده و نواحی مناسب برای گسترش آتی را نیز ارائه کرده است. بر این مبنا نواحی شرقی، شمالی و جنوب شرقی شهر شهرکرد مناسب ترین نواحی برای گسترش آتی شهر می باشند.