نقش میانجی رضایت شغلی در رابطه بین کارکردهای مربیگری (منتورینگ) و تعهدسازمانی در کارکنان بیمارستانی

امروزه قصد ترک شغل و رفتارهای کناره گیری کارکنان، توجه جهانی را به خود جلب کرده است. یافتن عوامل مستقل و واسط موثر در تعهد کارکنان به ویژه در مراکز درمانی ضروری است. از این رو هدف پژوهش حاضر تعیین نقش میانجی رضایت شغلی بین کارکردهای مربی گری (Mentoring) و تعهد سازمانی در کارکنان بیمارستانی بود.

پژوهش حاضر از نوع همبستگی مبتنی بر مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه پرسنل رسمی، پیمانی و قراردادی بیمارستان پورسینای رشت تشکیل می دهند. 403 نفر از کارکنان به شیوه ی نمونه گیری سهمیه ای انتخاب شدند. نمونه های انتخاب شده به پرسشنامه کارکردهای مربیگری (MFQ-9)، پرسشنامه تعهد سازمانی (OCQ) و شاخص توصیف شغل (JDI) پاسخ دادند. تمامی تحلیل های آماری با استفاده از نرم افزارهای SPSS ویراست 22، AMOS ویراست 18 انجام گرفت. جهت تحلیل روابط میانجی نیز از روش Bootstrap در برنامه ماکرو (Macro) پریچر و هایز (Preacher and Hayes) استفاده شد.

 شاخص های برازندگی الگویابی معادلات ساختاری نشان دادند که الگوی میانجی پیشنهادی حاضر از برازش مطلوبی با داده ها برخوردار است (049/0RMSEA=، 986/0CFI=، 976/0TLI=، 972/0NFI=، 986/0GFI=). یافته ها مشخص کرد که مربی گری تاثیر مثبت و معناداری بر تعهد سازمانی (0001/0P<) و رضایت شغلی دارد (0001/0P<). به علاوه، رضایت شغلی دارای نقش میانجی مکمل بین کارکردهای مربی گری و تعهد سازمانی کارکنان  بود.

 پیشنهاد این است که مدیران با تقویت ابعاد مربی گری در خود می توانند ضمن بهبود رضایت شغلی، تعهد سازمانی کارکنان را افزایش داده و از قصد ترک کار آنها جلوگیری کنند.