ارتباط ناهنجاری های قامتی با کیفیت زندگی و خودکارآمدی نابینایان و کم بینایان

هدف از انجام این پژوهش بررسی ارتباط ناهنجاری های قامتی با کیفیت زندگی و خودکارآمدی نابینایان و کم بینایان بود.

 تعداد 100 نفر از افراد نابینا و کم بینا (با میانگین سن 34 سال شامل 48 مرد و 52 زن) که زیر نظر انجمن نابینایان و کم بینایان شهر اراک بودند، به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای سنجش ناهنجاری های قامتی از آزمون نیویورک، برای ارزیابی کیفیت زندگی از پرسش نامه کیفیت زندگی sf-36  و ارزیابی خودکارآمدی از پرسش نامه خودکارآمدی شرر (Sherer general self efficacy)  استفاده شد. پرسش نامه ها با مصاحبه تکمیل شد. نتایج با استفاده از ضریب هم بستگی پیرسون و رگرسیون خطی تحلیل شد.

 نتایج نشان داد که کیفیت زندگی در افراد مطلوب بود اما خودکارآمدی در حد متوسط بود. بین ناهنجاری های قامتی با کیفیت زندگی و خودکارآمدی در نابینایان و کم بینایان ارتباط معکوس و معناداری وجود دارد (05/0P<). هم چنین ناهنجارهای قامتی به صورت معکوس پیش بینی کننده معناداری برای متغیرهای کیفیت زندگی و خودکارآمدی بود (02/0=P).

 به طور کلی نتایج نشان داد که ارزیابی ناهنجاری های قامتی در افراد کم بینا و نابینا از اهمیت ویژه ای برخوردار است و افراد دارای ناهنجاری ها قامتی بیش تر، دارای خودکارآمدی و کیفیت زندگی پایین تری هستند. شناسایی این ناهنجاری ها و اصلاح آنها  نقش موثری در افزایش کیفیت زندگی و خوکارآمدی این افراد دارد.