سیمای آزادگان (مجانین) از زبان مولانا و عطار

آزادگان به مدد جنون نمایی؛ حیاتی جاودانه در ادبیات عرفانی یافته اند. مولانا و بالاخص عطار در پی نشان دادن سیمای شاهان بی نشان و عقلای مجانین، در قالب حکایات و تمثیل های پرمعنا در آثار خود بوده اند. جنون نمایی این آزادگان، امکان رهایی از عقال عقل جزوی، زدودن تارهای نفس و خودبینی و آزادی از اسارت های پست دنیوی را برای شان فراهم می کند؛ تا هوشیاری به عالم والا و بی خبری را به این عالم پیوند زنند. در این پژوهش انواع آزادی های درونی و بیرونی این شوریده سران را از نظرگاه مولانا و عطار به اجمال برشمرده ایم و در ادامه ثمرات جنون نمایی شان از قبیل گستاخی و آزادگی در مقابل معبود و برخوداری از روحیه قدرت ستیزی با عاملان جور و در نهایت، آگاهیشان  بر اسرار و معارف الهی که لازمه اش پنهان کردن یوسف جانشان در چاه غربت و دم خورشدنشان با کودکان می باشد؛ به استناد حکایات بررسی نموده و اذعان نموده ایم که عشق این جنون در دل مولانا و عطار موج می زند:عاشقم من بر فن دیوانگی / سیرم از فرهنگی و فرزانگی (مثنوی،6: 573)