عشق و جلوه آن در به ثمر رساندن نفس انسانی به کمال مطلوب در مکتب ابن عربی و مولوی

در میان اصطلاحات و موضوعات عرفانی عشق از اهمیت وافری برخوردار است که منشاء و مبدا کمال انسان می باشد. از دیدگاه مولانا این آتش محبت و عشق الهی است که «نی» را به صدا درمی آورد و اگر این آتش نباشد شخصیت انسانی توان بروز و ظهور پیدا نمی کند. ابن عربی عشق و حب را مکتب و دین خود می داند و اوج آن را ولایت می خواند که صاحب این ولایت انسان کامل است. جایگاه والای عشق الهی که جاری و ساری در همه عالم وجود است در به ثمر رساندن نفس انسانی به کمال مطلوب آن اهمیت ویژه ای دارد و از سوی دیگر این دو عارف نامی چنان ظریف و لطیف رمزها و حقایق این صفت برجسته را بیان نموده اند که سریع ترین راه را برای ایجاد مکارم اخلاق در روح و جان انسان ارائه می دهند. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی، اندیشه های ناب این بزرگ مردان عرصه معرفت و عرفان را در باب عشق نشان می دهد. نتایج حاکی از آن است که تجلی معنای مشابه عشق در آثار و اندیشه های این دو متفکر، مسیر خداشناسی را هموار و روشن می سازد.