ارائه الگویی برای خودارزیابی سرآمدی سازوکارهای توسعه ای مبتنی بر یادگیری و بهبود عملکرد

در محیط پرتلاطم و پر از تغییر کنونی، یکی از شاخص های ماندگاری و بقای سازمان ها، یادگیری مستمر و بهینه سازی مداوم عملکرد فردی و سازمانی است. بررسی اجمالی مطالعات صورت گرفته در حوزه ی سرآمدی نظام آموزش و یادگیری گویای عدم توجه الگوهای ارائه شده به علل ریشه ای بروز نقصان های عملکردی و اتکای بیش از حد این الگوها به مداخلات آموزشی و غفلت از مداخلات غیرآموزشی است. هدف اصلی این پژوهش ارائه ی الگویی مطلوب برای سرآمدی نظام یادگیری و بهبود عملکرد است تا با استفاده از آن بتوان به آسیب شناسی جامع فعالیت های این حوزه پرداخت و برای بهبود آن برنامه ریزی نمود. بدین منظور با انتخاب چارچوب نظریه ی سیستمی به عنوان قالب اصلی الگوی نهایی پژوهش (عوامل زمینه ای، پیش آیندی، فرآیندی، پس آیندی و پی آمدی) و با بهره گیری از روش تحقیق آمیخته، در وهله ی نخست از طریق انجام مصاحبه های عمیق نیمه ساختار یافته با 16 نفر از خبرگان حوزه ی آموزش و یادگیری و استفاده از تکنیک تحلیل محتوای ترکیبی جهت دار و تلخیصی، 27 معیار اولیه ی الگو شناسایی گردید و سپس با استفاده از تکنیک دلفی فازی معیارها پالایش گردید که در نتیجه ی آن 24 معیار نهایی مشخص گردید. در پایان نیز با تلخیص هفت معیار نگرش راهبردی به سرمایه انسانی، موازنه ی شغل و شاغل، برنامه ریزی و مدیریت مسیر شغلی، مدیریت دانایی، استعدادگزینی و استعدادپروری، بهسازی عناصر چسبندگی و سامان دهی کانون ارزیابی و توسعه به دلیل مشابهت های ماهوی (فرآیندهای متعامل با نظام یادگیری و بهبود عملکرد) در قالب معیار پای بست های هم پیوند، الگوی نهایی تدوین گردید.