ارائه مدلی به منظور تحلیل توسعه دانشگاه های منطقه ای با استفاده از رویکرد مدلسازی ساختاری- تفسیری

امروزه، روابط علت و معلولی بین دانشگاه ها و مناطق حاکی از آن است که در صورت هم افزایی بین نظام دانشگاهی و منطقه ای ارزش افزوده نصیب هر دو طرف خواهد شد. هدف پژوهش حاضر ارائه مدل مناسب و کارآمد برای تحلیل توسعه روابط دانشگاه و منطقه بود. در این مطالعه از روش پژوهش ترکیبی از نوع طرح اکتشافی استفاده شد. در بخش کیفی از روش تحلیل مضمون با مصاحبه با 15 نفر از مطلعان و در بخش کمی از رویکرد مدلسازی ساختاری- تفسیری(ISM) بهره برده شد. از آنجا که این رویکرد مبتنی بر نظر خبرگان است، از نظرهای 29 متخصص در حوزه دانشگاه و منطقه استفاده شد. نتایج به دست آمده به سطح بندی عوامل موثر بر توسعه روابط دانشگاه و منطقه و طراحی مدلی از این عوامل منجر شد. یافته ها نشان داد که توسعه پایدار و پژوهش محور، رابطه دانشگاه و منطقه و مدیریت راهبردی و توسعه گرا به ترتیب از مهم ترین عوامل در توسعه تعاملی دانشگاه و منطقه هستند.