صورخیال گل در آیینه غزلیات صائب و با تاکید بر ادب عرفانی

گل و گیاه از دیرباز دست مایه هنرنمایی‎های خیالی و تصویرآفرینی‎های شگرف بوده است. برخی شاعران نامدار ایران چون صائب با طبع وقاد خویش زیباترین تصویرهای هنری و صورخیال را از پدیده زیبای هستی خلق کرده‎اند. ‎با همه فراخی دامنه جغرافیای محیط زیست شاعران و با همه اختلافاتی که از نظر اوضاع طبیعی در هر ناحیه‎ای‎ از نواحی مختلف نفوذ شعر فارسی وجود داشته، رنگ عمومی شعرهای طبیعت یکسان است. مبانی معناگرایانه و تاویلی عارفان با عنصر خیال و رویکرد زیباآفرینی می‎آمیزد. و همواره در آیینه ادبیات عرفانی انعکاس می‎یابد. هدف از انجام پژوهش حاضر که با استفاده از روش کاربردی، استدلال ، تحلیل عقلانی و بر پایه مطالعات کتابخانه‎ای‎ انجام شده، این است که با تاویل گل‎ها و تمثیل در اشعار صائب، مبانی بینامتنیت عرفانی را بیان کند. به زوایای تفکر در ادبیات عرفانی دست یابد. نگارندگان برآنند تاویل‎های عرفانی را در آیینه تمثیل در غزلیات صائب با تاکید بر جلد سه و چهار و پنج و با تعمق در آن نقش‎آفرینی وی را درباره گل به رشته تحریر کشند. و برای اظهار اسرار و باورهای پنهانی را که صائب در تبیین تجلیات نزولی ظهوری و تجلیات صعودی شهودی، از آن بهره برده‎ را بیان کنند؛ در حقیقت صائب از گل و انواع آن، تاویل‎های عرفانی مختلفی به تصویر کشیده است.