بررسی اثربخشی آموزش گروهی مهارت های حل مسئله بر آمادگی اعتیاد سربازان

تاثیر اعتیاد بر ابعاد فردی، خانوادگی و اجتماعی، لزوم شناسایی عوامل پیش بینی کننده و پیشگیری کننده آن در افراد به خصوص سربازان را می طلبد. بنابراین هدف از این پژوهش بررسی اثربخشی آموزش گروهی مهارت های حل مسئله بر آمادگی بر اعتیاد سربازان می باشد.

روش ها:

 روش پژوهش نیمه تجربی و از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی سربازانی ورودی در یکی از پادگان های آموزشی ناجا در کرمانشاه در تابستان 1396 بود. روش نمونه گیری در دسترس بود. به صورتی که بعد از اجرای مقیاس Mac Andrew بر روی سربازان ورودی پادگان 36 نفر از شرکت کنندگان که بیشتر از نقطه برش 34 بدست آوردند بعنوان نمونه تحقیق انتخاب شدند. سپس به صورت تصادفی در دو گروه (هر گروه 18 نفر) جای داده شدند. در پیش آزمون شرکت کنندگان مقیاس آمادگی به اعتیاد (Weed& Butcher) را تکمیل کردند. سپس آموزش مهارت های حل مسئله به مدت 8 جلسه، هفته ای دو جلسه (دو ساعت) برای گروه آزمایش اجرا شد و برای گروه کنترل در این مدت هیچ برنامه ای اجرا نگردید. در پایان جلسات، به طور همزمان بر هر دو گروه پس آزمون با استفاده از مقیاس آمادگی به اعتیاد اجرا شد و داده ها با نرم افزار SPSS-18 تحلیل شدند.

یافته ها:

 در پیش آزمون میانگین و انحراف استاندارد آمادگی به اعتیاد گروه آزمایش 4/5± 42/5 و گروه کنترل 6/1±42 بود در حالی که در پس آزمون میانگین و انحراف استاندارد گروه آزمایش 5/5±31/18 و گروه کنترل 5/2±40/1 بود که نشان می دهد آموزش حل مسئله بر کاهش آمادگی بر اعتیاد اثربخش بوده است. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که میانگین نمرات آمادگی به اعتیاد در گروه آزمایش در اثر مداخله کاهش معناداری داشته است (0.001>p، 37.7=F) که اندازه اثر 0/52 به دست آمد. بر این اساس آموزش گروهی مهارت های حل مسئله 52 درصد واریانس کل متغیر آمادگی بر اعتیاد را تبیین می کند. همین طور توان آماری 1/00 بیانگر کفایت حجم نمونه می باشد.

نتیجه گیری:

 آموزش مهارت های حل مسئله با بالا بردن ظرفیت روان شناختی، به سربازان کمک می کند تا با انطباق بیشتر با محیط، گرایش به اعتیاد آنها کاهش یابد. بنابراین پیشنهاد می شود آموزش مهارت های حل مسئله در برنامه آموزشی سربازان در پادگان ها گنجانده شود.