اثربخشی زوج درمانگری هیجان مدار بر حمایت اجتماعی ادراک شده و احساس تنهایی زوجین نابارور

ناباروری در سراسر جهان و در همه فرهنگ ها به عنوان یک تجربه تنش آور، بحرانی و تهدیدکننده ثبات فردی، زناشویی، خانوادگی و اجتماعی شناخته شده است. اما مسئله اصلی اینست، آیا زوج درمانگری هیجان مدار بر حمایت اجتماعی ادراک شده و احساس تنهایی زوجین نابارور تاثیر دارد؟

اثربخشی زوج درمانگری هیجان مدار بر حمایت اجتماعی ادراک شده و احساس تنهایی در زوجین نابارور بود.

پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون -پس آزمون همراه با گروه گواه بود. جامعه آماری را زوج های نابارور مراجعه کننده به مراکز خصوصی زنان و نازایی شهر قم در نیمه دوم سال 1394 و نیمه اول سال 1395 تشکیل دادند. 30 زوج به صورت نمونه گیری هدفمند به عنوان نمونه انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمون (15 زوج) و گواه (15 زوج) جایگزین شدند. ابزار پژوهش عبارتند از، مقیاس حمایت اجتماعی ادراک شده چندبعدی (زیمت، داهلم، زیمت و فارلی، 1988)، مقیاس احساس تنهایی اجتماعی عاطفی برای بزرگسالان (دیتوماس، برنن و بست، 2004) و برنامه آموزش زوج جانسون (2004). تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های تحلیل کوواریانس چند متغیری انجام شد. 

یافته ها:

نتایج حاصل از تحلیل نشان داد که زوج درمانگری هیجان مدار باعث افزایش معنادار میانگین نمرات پس آزمون متغیر حمایت اجتماعی ادراک شده و خرده مقیاس های آن (حمایت دوستان، حمایت خانواده و حمایت افراد خاص) در گروه آزمون گردید (0/05<p). همچنین نتایج بیانگر آن بود که میانگین نمرات پس آزمون متغیر احساس تنهایی و خرده مقیاس های آن (تنهایی رمانتیک، تنهایی خانوادگی و تنهایی اجتماعی) در گروه آزمون و گواه تفاوت معناداری با یکدیگر داشتند (0/05<p). 

نتیجه گیری:

 آموزش مبتنی بر زوج درمانگری هیجان مدار باعث بهبود حمایت اجتماعی ادراک شده در زوجین گردید و احساس تنهایی آنان را کاهش داد.