تاثیر شرایط خودتنظیمی بر رشد حرکتی و کارکرد اجرایی کودکان

 خودتنظیمی، سازماندهی ساختاریافته ای از شناخت و احساس و رفتار است که به یادگیری موفقیت آمیز منجر می شود. در این تحقیق تاثیر شرایط خودتنظیمی بر رشد مهارت های حرکتی درشت و کارکرد اجرایی کودکان بررسی شد.

این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون و پیگیری با گروه گواه اجرا شد. آزمودنی های تحقیق را 60 دختر هفت و نه و یازده سال به تعداد مساوی، از شهر اصفهان و به صورت هدف مند تشکیل دادند. شرکت کنندگان در هر رده سنی به طور تصادفی در دو گروه ده نفره آزمایشی و گواه تقسیم شدند. در مرحله پیش آزمون، کودکان در آزمون رشد حرکتی برونینکز-اوزرتسکی (واعظ موسوی و شجاعی، 1384) و همچنین آزمون کارکرد اجرایی قلب و گل (دیویدسون و همکاران، 2006) شرکت کردند. سپس، گروه آزمایشی برنامه حرکتی مداخله ای را به مدت هشت هفته طی دو جلسه 60دقیقه ای در هفته در شرایط خودتنظیمی دریافت کرد. در کنار هر کودک در شرایط خودتنظیمی، کودکی در گروه گواه قرار داشت که به صورت همخوان با کودک گروه آزمایشی و مشابه با انتخاب های وی در مداخلات رشدی در شرایط غیرخودتنظیم شرکت کرد. در پایان مداخلات، پس آزمون و آزمون پیگیری در متغیرهای رشد حرکتی و شناختی انجام شد. تجزیه وتحلیل آماری با استفاده از تحلیل کوواریانس با اندازه گیری مکرر در سطح معناداری 0٫05 با نرم افزار SPSS نسخه 22 صورت گرفت.

 نتایج آزمون در ارتباط با رشد مهارت حرکتی درشت نشان داد که اثر اصلی گروه در تمام رده های سنی هفت سال (7٫00=F، 0٫017=p) و نه سال (14٫88=F، 0٫001>p) و یازده سال (16٫31=F، 0٫001>p) معنا دار است. در ارتباط با رشد شناختی در رده سنی هفت سال اثر اصلی گروه معنا دار به دست آمد (5٫07=F، 0٫038=p)؛ اما در رده های سنی نه و یازده سال اثر اصلی گروه معنادار نبود.

نتایج نشان داد، راهبردهای خودتنظیم در شرایط تمرین، بهبود عملکرد را در رشد جسمانی و شناختی دختران هفت و نه و یازده سال به همراه دارد. نتایج این تحقیق می تواند در مداخله های عصب شناختی و آموزشی استفاده شود.