بررسی نقش تخلخل در خود سایه اندازی و کاهش انرژی دریافتی جداره ها در ساختمان های اقلیم گرم و مرطوب

امروزه مصرف بی رویه انرژی به یکی از مهمترین دغدغه های زندگی بشری تبدیل شده است و به کارگیری راهکارهای کاهش مصرف انرژی در ساختمان ها اهمیت فراوانی یافته است. یکی از مهمترین عوامل موثر در میزان انرژی دریافتی ساختمان، فرم و شکل کلی بدنه و میزان تخلخل حجمی آن است. با توجه به اینکه استفاده از خودسایه اندازی در ساختمان های مناطق گرم و مرطوب روشی موثر برای خنک سازی بنا است، پژوهش حاضر می کوشد تا به بررسی تاثیر تخلخل ساختمان ها در میزان خودسایه اندازی آن و کاهش انرژی دریافتی بدنه ها بپردازد.

این پژوهش از نوع توصیفی- تحلیلی است که در آن به کمک نرم افزار Ecotect 2011 شبیه سازی فرم ساختمان و بررسی تاثیر خودسایه اندازی حاصل از تخلخل بر میزان انرژی دریافتی جداره های ساختمان می پردازد.

بررسی ها نشان داد که تغییرات عمق تراس تاثیر قابل ملاحظه ای بر میزان سطوح تحت سایه ندارد و دامنه انرژی تابشی دریافتی در ارتباط مستقیم با تغییرات عمق تراس نیست. مقایسه نتایج حاصل از مدل های متخلخل با مدل صلب نشان داد که در حالت کلی مدل های متخلخل دانه ای بهترین و مدل های متخلخل ردیفی بدترین رفتار از منظر سایه اندازی و انرژی تابشی دریافتی را دارند.

ایجاد تخلخل در ساختمان همیشه منجر به بهبود عملکرد سایه اندازی ساختمان نمی شود و تلاش برای بهینه سازی سایه اندازی به واسطه ایجاد تخلخل مستلزم انجام مطالعات و شبیه سازی های دقیق قبل از طراحی است.