بهینه سازی فرمولاسیون پوشش خوراکی پروبیوتیک و بررسی خواص فیزیکی و بافتی آن جهت پوشش دهی نبات فراسودمند

در سالهای اخیر، کاربرد پوشش های خوراکی به عنوان حامل انتقال ترکیبات فعال زیستی از جمله میکروارگانیسم های پروبیوتیک مورد توجه روزافزون قرار گرفته است. در این پژوهش، بهینه سازی فرمولاسیون یک نوع پوشش خوراکی بر پایه کربوکسی متیل سلولز و ساکارز به عنوان حامل پروبیوتیک جهت پوشش دهی نبات مورد بررسی قرار گرفت. میزان حرکت پوشش روی نبات، مقدار پوشش باقیمانده روی محصول پس از غوطه وری و خصوصیات بافتی، چسبندگی و گرانروی محلول پوشش تحت غلظت های مختلف کربوکسی متیل سلولز و ساکارز با استفاده از روش سطح پاسخ و بر اساس طرح مربع مرکزی مورد بررسی قرار گرفت. فرمولاسیون بهینه برای پوشش دهی کامل نبات با استفاده از غلظت 97/0 درصد کربوکسی متیل سلولز ، 5/46 درصد ساکارز ، همراه با شربت گلوکز و شربت فروکتوز هر کدام به میزان 5 درصد به دست آمد. براساس نتایج، افزایش همزمان غلظت کربوکسی متیل سلولز (از 8/0 تا 2/1 درصد)، و ساکارز (از 40 تا 50 درصد)، موجب افزایش ضریب قوام محلول پوشش از 27/9 به 62/82 گردید. همچنین کاهش شاخص رفتار جریان با افزایش غلظت کربوکسی متیل سلولز و ساکارز در محلول پوشش،بر تشدید رفتار رقیق شونده با برش، تحت تاثیر این عوامل  دلالت دارد. براساس نتایج، افزایش غلظت کربوکسی متیل سلولز بر گرانروی پوشش (ضریب قوام و شاخص رفتار جریان) از اثر قابل ملاحظه ای در مقایسه با ساکارز برخوردار است. همچنین، با بررسی زنده مانی سویه پروبیوتیک  طی شش ماه زمان انبارمانی نبات ملاحظه گردید که بیش از 90 درصدباکتری اسپورزای باسیلوس کواگولانس Unique IS-2 (ATCC PAT-11748) در شرایط نگهداری نبات (دمای محیط و مکان خشک) حفظ گردیده است.