تدوین الگوی ماندگاری ادراکی در معماری بر اساس روش نظریه پردازی داده بنیاد متنی

امروزه یکی از مهم ترین مسایلی که نظر معماران را به خود جلب نموده است، مسئله لزوم جاودانگی در معماری معاصر است. بسیاری از آثاری که خلق می شوند، حتی اگر در یک مقطع زمانی پذیرفته شوند، به بی زمانی و جاودانگی راه نمی برند. اگرچه در سال های اخیر برخی از همایش ها و گردهمایی ها با بررسی آثار جاودانه معماری در این راستا سعی در یافتن چگونگی خلق یک اثر جاودانه در حوزه معماری داشته اند، با این وجود هنوز هم فقدان الگویی مناسب حاصل از مطالعه و بررسی در راستای چگونگی دستیابی به ماندگاری و جاودانگی (ماندگاری تا بی نهایت) در آثار معماری کاملا احساس می شود. از آنجا که ماندگاری در معماری را از دو بعد می توان بررسی کرد: ماندگاری کالبدی و ماندگاری ادراکی. مقاله حاضر قصد دارد، با انجام پژوهش بر روی بعد ماندگاری ادراکی و چگونگی دستیابی به آن، راه حلی کاربردی به منظور برون رفت از این مسئله را ارایه دهد، تا از این طریق بتوان به ساخت فضاهایی دست یافت، که به نیازهای روحی و درونی انسان در هر زمان پاسخ مثبت دهد، و با طیف وسیعی از انسان ها ارتباط بر قرار کند. جهت تبیین مسئله پژوهش، از روش نظریه پردازی داده بنیاد متنی استفاده شده است. یافته های حاصل از پژوهش منجر به تدوین نظریه ماندگاری ادراکی در قالب یک الگوی کدگذاری و نگارش روابط آن ها با یکدیگر شده است. نتایج پژوهش نیز بر این مهم استوار است، که استفاده از الگوهای مشترک آثار ماندگار، شرط لازم برای ماندگاری ادراکی در معماری می باشد، اما شرط کافی نیست. آنچه که الگوهای مشترک را زنده نگه می دارد، استفاده از معنا و توجه به فطرت انسان در قالب رمز و نماد است که با اثرگذاری دو عامل فرهنگ و معنویت بر آن، در کالبد بنا حضور می یابد