تحلیل نشانه معناشناسی گفتمانی ساختار روایی داستان عامیانه «شاه بزن»

از دیدگاه نشانه معناشناسی گفتمانی، تولیدات زبانی تابع فرایندی پیچیده هستند که عوامل نشانه معنایی بسیاری در آن دخیل اند. در این رویکرد، برخلاف روش های مطالعه ساخت گرایی که تولیدات زبانی را ابژه هایی بیرونی می دانستند، آنچه اهمیت دارد، نوعی حضور گفتمانی است که پویا بودن آن همواره جهت گیری گفتمانی، بسط روابط و تعامل بین نیروهای هم گرا و واگرا را درپی دارد. این پژوهش «تشخیص» را که دادن مولفه انسانی به غیرانسان است، به عنوان فرایند گفتمانی مطالعه می کند و ضمن تحلیل روایت عامیانه «شاه بزن» و شناسایی فرایندهای معناساز آن، ساختار روایی و عوامل دخیل در ایجاد فرایند تشخیص را مورد بررسی قرار می دهد. در این داستان علاوه بر گفته پردازی کنشگر غیرانسانی، شوش هایی همانند حس مهربانی شاه بزن به بچه هایش، تصمیم به ساختن خانه ای محکم و ایمن، حس همدردی نجار و سلو به شاه بزن و حس انتقام شاه بزن از گرگ مشاهده می شود که در قالب فرایند تشخیص، احساس و امیال انسانی را برای غیرانسان به کار برده است. یافته های تحقیق نشان می دهد فرایند تشخیص با تاثیر بر چرخه معنا، دوسویه بیشینه ای و کمینه ای به وجود می آورد و در ایجاد این فرایند عناصری همانند کارکرد رخدادی، تنشی، نظام فشاره ای و گستره ای، و گسست از عوامل مهم هستند.