بررسی نحوه بروز خستگی در عضله ران بیماران با ضایعه نخاعی استفاده کننده از دستگاه های بازتوانی تحریک الکتریکی عصبی کاربردی یک مطالعه توصیفی

در این پژوهش حد بحرانی خستگی عضلانی برای بیماران استفاده کننده از دستگاه های توان بخشی تحریک الکتریکی کاربردی به منظور راه رفتن بررسی گردید. این افراد کنترل عضلانی ارادی نداشته و برای راه رفتن باید توسط الکتریسیته به صورت مصنوعی تحریک شوند و به دلیل دارا نبودن هرگونه حس عضلانی، خستگی به موقع تشخیص داده نمی شود. با استفاده از این سیستم، با ایمنی بیشتری این کار انجام شده و روند آموزشی سرعت می یابد.

در پژوهش زمان نزدیک شدن به حد بحرانی خستگی عضله ران افراد با ضایعه نخاعی موردبررسی قرارگرفته است، در آزمایشات عملی 16 بیمار پاراپلژیک به تفکیک 11 مرد و 5 زن در بازه سنی 53 -27 سال که دارای آسیب نخاعی در بازه مهره ای T4-T12 بودند به طور تصادفی انتخاب شدند. سیستمی طراحی شد که عضله ران را تحریک و از نتایج حاصله قبل از رسیدن به حد بحرانی خستگی آن را تشخیص داد.

با انطباق نمودارهای تحریکات الکتریکی اعمال شده به بیماران و نمودار الکترومایوگرام اصلاح شده در سیکل های تحریک عضله چهارسر، عضله ابتدا با اختلاف شیب بالاتری شروع به فعالیت می کند اما باگذشت 8-5 سیکل اختلاف به حداقل خود رسیده و در زمان نزدیک شدن به حد بحرانی خستگی دوباره اختلاف شیب شروع می شود، ولتاژ موردنیاز برای تحریک زنان 180 و مردان 225 ولت برای بالا آمدن ساق به اندازه 60 درجه بوده است.

نتایج آزمایش ها پس از رسیدن MVIC عضله چهارسر به 80 درصد بوده و به طور متوسط پس از طی 290 سیکل معادل 232 متر طی مسافت رخ داده است. همچنین میان استفاده ی منظم از دستگاه و تاخیر در زمان بروز خستگی عضله رابطه معنی داری به دست آمد (0.001 P<) پس از تکرار آزمایش تمامی افراد طی مدت زمان بیشتری [به طور متوسط 11 درصد دیرتر] دچار خستگی شده اند.