تاثیرات متابولیکی تمرین استقامتی کوتاه مدت در رت های پارکینسونی مدل 6-هیدروکسی دوپامین

تغییرات وزن در بیماری پارکینسون شناخته شده است. این تغییرات ناشی از مکانیسم های مختلف چندگانه می باشد و تمرین می تواند بر این اختلالات موثر باشد. در این مطالعه، اثر تمرین استقامتی کوتاه مدت بر تغییرات وزن و بیان mRNA برای سیروتوین 1(SIRT-1) و کواکتیویتور آلفای گیرنده فعال کننده تکثیر پراکسی زوم گاما (PGC-1α) در رت های پارکینسونی مدل 6-هیدروکسی دوپامین (6-OHDA) بررسی می گردد.

در این مطالعه تجربی، رت های پارکینسونی با استفاده از دستگاه استریوتاکس و از طریق تزریق 6-OHDA به میزان μg 8 در دسته میانی مغز قدامی (MFB) ایجاد شدند. تعداد 32 رت نر نژاد ویستار در چهار گروه آزمایشی شامل سالین (شم)، سالین+تمرین، پارکینسون و پارکینسون+ تمرین بررسی شدند (هر گروه= 8 رت). گروه های تمرین 2 هفته پس از جراحی، 14 روز متوالی دویدن روی نوارگردان را آغاز کردند. یک ماه پس از جراحی، وزن رت ها اندازه گیری شد و از طریق روش Real Time-PCR بیان mRNA برای فاکتورهای متابولیکی و میتوکندریایی SIRT-1 و PGC-1α، در استریاتوم رت ها، با استفاده از آنوای یک طرفه بررسی شد.

نتایج نشان داد که تزریق 6-OHDA سبب کاهش وزن، کاهش معنادار در بیان mRNA PGC-1α و افزایش جبرانی در بیان SIRT-1 mRNA می شود. با اینحال، تمرین استقامتی در گروه 6-OHDA+ تمرین، این اختلالات را کاهش داده و بیان mRNAها به سطح نرمال در گروه شم می رسد (p≤0/05).

تمرین استقامتی می تواند اختلال در وزن بدن و فاکتورهای متابولیکی را در بیماران پارکینسونی کاهش دهد.