طراحی برنامه تعمیم مهارت های اجتماعی در نوجوانان دارای درخودماندگی با کنش وری بالا: کاربرد مدل شناختی پردازش اطلاعات اجتماعی

هدف این پژوهش، تدوین و تعیین اثربخشی برنامه‎ای مبتنی بر مدل پردازش اطلاعات بر مهارت‎های اجتماعی افراد دارای درخودماندگی با کنش‎وری بالا بود. این پژوهش از نوع شبه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون و پیگیری با گروه گواه و جامعه آن شامل همه نوجوانان دارای درخودماندگی با کنش‎وری بالا در شهر سیرجان بود که از بین افراد مراجعه کننده به مرکز اتیسم مهرک، ابتدا 12 نفر به صورت هدفمند انتخاب و سپس به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش (6n=) و گواه (6n=) تقسیم شدند. در مرحله پیش آزمون، مقیاس درجه بندی مهارت های اجتماعی گرشام و الیوت نسخه والد و معلم (1990) و نیز مصاحبه نیمه ساختاریافته با والدین و نوجوان روی گروه نمونه اجرا شد. برنامه آموزشی طی 12 جلسه دوساعته به صورت هفته ای دو بار روی گروه آزمایش اجرا شد و گروه گواه آموزشی دریافت نکرد. 60 روز پس از پایان جلسه ها، گروه ها به لحاظ وضعیت مهارت های اجتماعی بار دیگر ارزیابی شدند تا ماندگاری نتایج، مورد بررسی قرار گیرد. نتایج نشان داد، آموزش مهارت‎های اجتماعی برمبنای این مدل به بهبود، تعمیم (مصاحبه با والدین و نوجوان) و ماندگاری مهارت‎های اجتماعی منجر شده است. بنابراین آموزش مهارت‎های اجتماعی متکی بر اصول مدل پردازش اطلاعات اجتماعی باعث بهبود، تعمیم و ماندگاری مهارت‎های اجتماعی در نوجوانان درخودمانده می‎شود.