ارتباط اختلالات اسکلتی - عضلانی اندام فوقانی و سندرم کراس فوقانی در بین معلمان و تاثیر پروتکل جدید طراحی شده بر روی آنها

هدف اصلی مطالعه حاضر ارزیابی ارتباط بین اختلالات اسکلتی عضلانی اندام فوقانی و سندرم کراس فوقانی (UCS) در بین معلمان و همچنین تاثیرات تمرینات NASM و مداخله ارگونومیک بر روی اختلالات اسکلتی عضلانی اندام فوقانی بود.

از پرسشنامه نوردیک برای تعیین شیوع اختلالات اسکلتی - عضلانی و از آزمون نیویورک برای تعیین شیوع UCS در بین 269 معلم استفاده شد. از میان آزمایش شدگان ، 23 شرکت کننده به عنوان نمونه مطالعه مشخص شد و سپس آنها به یک گروه آزمایش (12 شرکت کننده ، سن 1/8 ± 20/45 سال ، قد 5/6 ± 83/178 سانتی متر و وزن 08/13 kg 3/78 کیلوگرم) و یک گروه شاهد تقسیم شدند. گروه (11 شرکت کننده ، 8/7 ± 1/44 سال ، قد 7/7 83 83/175 سانتی متر ، وزن 13 کیلوگرم و وزن 9/77 کیلوگرم) برای انجام 12 هفته تمرین NASM همراه با مداخله ارگونومیک. در این مطالعه از آزمون های کای دو و ویلکاکسون استفاده شد.

میزان شیوع اختلالات اسکلتی - عضلانی گردن 53٪ ، شانه ها 41٪ ، کمر 39٪ و میزان شیوع UCS 43٪ بود. نتایج آزمون ارتباط معنی داری بین اختلالات اسکلتی عضلانی اندام فوقانی و UCS نشان داد (05/0> p). علاوه بر این ، نتایج درون گروهی و بین گروهی شرکت کنندگان پس از انجام مداخلات ، کاهش قابل توجهی در اختلالات اسکلتی عضلانی گردن ، شانه ها و کمر را نشان می دهد (05/0> p).

یافته های این مطالعه نشان می دهد که تمرینات NASM و مداخله ارگونومیک به عنوان یک پروتکل مداخله-ورزش باعث کاهش اختلالات اسکلتی عضلانی اندام فوقانی در میان معلمان می شود.