ارائه چارجوبی ادراکی از رویکرد ج.ا.ایراننسبت به نظام بین المللی خلع سلاح در پرتو دیپلماسی دفاعی

امنیت، مهم ترین هدف و دغدغه هر دولت به شمار می آید که در صورت فقدان آن، ترقی و پیشرفت در یک جامعه حاصل نخواهد شد. در واقع، جهش و تکامل جامعه بدون نظرداشت امنیت، امکان پذیر نخواهد بود. در این ارتباط، اساسی ترین بعد امنیت، امنیت نظامی است، برای تامین این قسم از امنیت، برخورداری کشور از یک راهبرد دفاعی مناسب و مدون، شرط محوری محسوب می شود. لذا یکی از اجزای اصلی راهبرد دفاعی کارآمد، بهره مندی کشور از توانمندی های نظامی- تسلیحاتی پیشرفته و بازدارنده، در جهت تامین امنیت و منافع ملی است. یکی از مواردی که می تواند در راستای امنیت بین المللی موثر واقع شود، بحث خلع سلاح و کنترل تسلیحات است؛ اما از آنجا که در عرصه بین المللی، عمدتا معاهدات مرتبط با خلع سلاح و کنترل تسلیحات، توسط قدرت های جهانی و در راستای منافع ملی آن ها شکل گرفته است، ضروری است معاهدات مذکور از دریچه ی نقادانه نگریسته شود. بدین منظور، ج.ا.ایران به عنوان یک بازیگر فعال منطقه ای و فرامنطقه ای، با عنایت به اهمیت خلع سلاح و کنترل تسلیحات در راستای تامین امنیت و منافع ملی، تلاش نموده است تا در روندهای بین المللی به صورت فعالانه شرکت نماید تا نه تنها از وضع قوانین نابرابر جلوگیری نماید بلکه بستر لازم و مساعد را جهت تحقق منافع کشور فراهم آورد. یافته های مقاله نشان می دهد که ج.ا.ایران به واسطه اصول ارزشی، مکتبی و معتقدات اسلامی- ایرانی، منابع و اسناد بالادستی، راهبرد دفاعی خود را بر مبنای بازدارندگی متعارف تنظیم نموده است. لذا ج.ا.ایران در این راستا، هرگونه تولید و بکارگیری سلاح های کشتار جمعی (هسته ای، شیمیایی و میکروبی) را مطرود دانسته و اقتدار نظامی خود را بر ارتقاء توانمندی های نظامی متعارف با رویکرد تدافعی استوار نموده است.