ارزیابی میزان دوز جذبی ناشی از تابش های آلفا و گامای دخترهسته های گاز رادون در بافت نای

زمینه و هدف:

 رادون (Rn222) یک گاز پرتوزای طبیعی است که به راحتی وارد دستگاه تنفسی می شود و باعث ایجاد آسیب های زیست شناختی قابل توجهی می گردد. هدف اصلی این مقاله، تعیین دوز ناشی از تابش آلفا و گامای دخترهسته های حاصل از زنجیره واپاشی رادون در بافت نای با استفاده از شبیه سازی مونت کارلو می باشد.

ابتدا یک فانتوم استوانه ای معادل نای توسط کد مونت کارلوی MCNPX شبیه سازی شد. سپس پروفایل های دوز ناشی از محصولات آلفازا و گامازای حاصل از زنجیره واپاشی رادون به صورت جداگانه محاسبه گردید. دخترهسته های پرتوزای موردمطالعه، به صورت معلق در فضای داخل نای در نظر گرفته شدند.

نتایج نشان داد که میزان دوز رسیده به نای در واپاشی آلفا، به مراتب بیشتر از واپاشی گاما است. بیشینه دوز ناشی از دخترهسته های آلفازا برابر 16-10×72/1 گری بر واپاشی به دست آمد. پولونیم-218 (Po218) دارای بالاترین دوز در بین دخترهسته های آلفازای مورد مطالعه بود. همچنین بیشینه دوز جذبی ناشی از واپاشی گاما برابر 19-10×55/17گری بر واپاشی به دست آمد که سرب-214 (Pb214) و بیسموت-214 (Bi214) سهم تقریبا یکسانی در دوز محاسبه شده داشتند.

دخترهسته های کوتاه عمر حاصل از واپاشی گاز رادون، به خصوص محصولات آلفازا شامل پولونیم-218 و پولونیم-214 می توانند یک خطر جدی به لحاظ پرتوگیری داخلی تلقی گردند. این دخترهسته ها می توانند از طریق اتصال به دیواره نای به مدت طولانی در داخل سیستم تنفسی باقی بمانند و باعث پرتوگیری مداوم نای گردند. کاهش تاثیرات زیست شناختی ناشی از این چشمه های پرتوزای داخلی، مستلزم در نظر گرفتن تمهیدات ویژه ای است که تا حد ممکن از ورود گاز رادون و دخترهسته های پرتوزای آن به داخل بدن جلوگیری شود.