واکاوی راهبردهای تلفیق علوم انسانی با علوم پزشکی در ایران از دیدگاه صاحب نظران علوم انسانی کشور با رویکرد علوم همگرایی
علوم انسانی پزشکی یکی از مهمترین نیازهای میان رشته ای است. از آنجایی که مهمترین بحث در این زمینه، چگونگی تحقق آن است هدف مطالعه حاضر، واکاوی راهکارهای تحقق علوم انسانی پزشکی در کشور از منظر اساتید علوم انسانی است.
مطالعه حاضر یک مطالعه کیفی در سطح ملی است که در سال 1398 انجام شد. با در نظر گرفتن معیار اشباع، داده ها با 22 مصاحبه نیمه ساختاریافته و 3 مورد به صورت پرسش باز جمع آوری شد. میدان مطالعه، اساتید دانشگاه های تهران، علامه طباطبایی، مازندران، یزد، شیراز، اهواز، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه و جهاد دانشگاهی فارس بود. با توجه به عدم دسترسی به سه نفر از اساتید سوالات با ایمیل کردن پرسشنامه باز از آنان جمع آوری گردید و تحلیل مطالعه به روش تحلیل مضمون انجام شد.
مشارکت کنندگان منتقد وضعیت فعلی علوم انسانی پزشکی در کشور بودند، از این جهت که ارتباط موثر و جدی بین علوم انسانی و علوم پزشکی وجود ندارد. برای تحقق امر، چهار مضمون توسعه نهادی دانش، هم جواری (توسعه غیر نهادی)، سیاست ها و جامعه پذیری استخراج شدند.
توسعه علوم انسانی پزشکی نیازمند سیاست گذاری های کلان در کشور است که با حمایت های نهادی سازمانی انجام گیرد. در این سیاست ها، هم جواری بین دو حوزه و توجه به حوزه فرهنگ نیز پیشنهاد می شود. در این زمینه برخورداری از رویکردی بومی در بازگشت به سنت ها و ریشه های علوم انسانی و بخصوص تاریخ ادبیات در آموزش علوم پزشکی پیشنهاد می شود.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.