اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر ناگویی هیجانی، سازش یافتگی فردی- اجتماعی و تاب آوری زنان در معرض طلاق

طلاق، نظام خانواده را ازهم‌پاشیده و برخی از عوامل استرس‌زا مرتبط با آن باعث تغییراتی در ساختار فردی و اجتماعی افراد می‌شود و اغلب باعث مشکلات و تنش‌هایی در زندگی زنان می‌شود که سلامت روان آن‌ها را تحت تاثیر قرار می‌دهد، ، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان متمرکز بر شفقت بر بهبود ناگویی هیجانی، سازش یافتگی فردی-اجتماعی و تاب‌آوری زنان در معرض طلاق بود.

روش پژوهش نیمه تحربی و طرح پژوهش پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل بود. از بین تمامی زنان در معرض طلاق مناطق 5 و 6 شهر تهران در سال 1398، 30 نفر به‌صورت در دسترس انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15نفر) و کنترل (15نفر) جایگزین شدند. ابزارهای پژوهش، پرسشنامه های ناگویی هیجانی تورنتو باگبی، پارکر و تایلور (1994)، سازش یافتگی فردی-اجتماعی کالیفرنیا کلارک و همکاران (1953) و پرسشنامه تاب‌آوری کانر و دیویدسون (2003) بود. یافته‌های پژوهش با استفاده از نرم‌افزار SPSS نسخه 24 و تحلیل کوواریانس چندمتغیری در سطح معناداری 05/0 تحلیل شدند.

نتایج بدست آمده از تحلیل داده ها بیانگر این است که مداخلات صورت گرفته موجب بهبود ناگویی هیجانی، سازش یافتگی فردی و اجتماعی و تاب اوری در اعضای گروه آزمایش در مقایسه با اعضای گروه کنترل شده است و این تفاوت از نظر آماری معنادار است (001/0<p).

با توجه به یافته های تحقیق می توان گفت که درمان متمرکز بر شفقت برای زنان در معرض طلاق قابلیت کاربرد داشته و بر بهبود ناگویی هیجانی، سازش یافتگی فردی-اجتماعی و تاب‌آوری آن ها اثربخش است.