اثربخشی مداخله شناختی- رفتاری بر تبعیت از رفتارهای ارتقا سلامت و انعطاف پذیری روان شناختی در بیماران خودایمنی (پسوریازیس)
بروز بیماریهای جسمانی مزمن همچون پسوریازیس موجب ایجاد آسیبهای روانشناختی و جسمانی در بیماران میشود. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی مداخله شناختی- رفتاری بر رفتارهای ارتقا سلامت و انعطافپذیری روانشناختی در بیماران خودایمنی (پسوریازیس) انجام گرفت.
مواد و روشها:
پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیشآزمون- پسآزمون با گروه گواه و دوره پیگیری دوماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل بیماران خودایمنی (پسوریازیس) شهر تهران در شش ماهه پاییز و زمستان سال 1398 بود. در این پژوهش تعداد 30 بیمار خودایمنی (پسوریازیس) با روش نمونهگیری غیرتصادفی داوطلبانه و هدفمند انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند (15 بیمار در گروه آزمایش و 15 بیمار در گروه گواه). گروه آزمایش مداخله شناختی- رفتاری را طی دو ماه و نیم در 10 جلسه 90 دقیقهای دریافت نمودند. پرسشنامههای مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه رفتارهای ارتقا سلامت (واکر و همکاران، 1987) و پرسشنامه انعطافپذیری روانشناختی (دنیس و وندروال، 2010) بود. دادههای حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل واریانس با اندازهگیری مکرر مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافتهها:
نتایج نشان داد مداخله شناختی- رفتاری بر رفتارهای ارتقا سلامت و انعطافپذیری روانشناختی در بیماران خودایمنی (پسوریازیس) موثر بوده است. چنانکه این درمان توانسته منجر به بهبود رفتارهای ارتقا سلامت و انعطافپذیری روانشناختی این بیماران شود.
نتیجهگیری:
براساس یافتههای پژوهش حاضر میتوان نتیجه گرفت که درمان شناختی- رفتاری با تکیه بر پیگیری افکار خودکار برای شناسایی باورهای بنیادی، آموزش شیوههای رفتاری و خطاهای شناختی و افکارناکارآمد میتواند به عنوان یک درمان کارآمد جهت بهبود رفتارهای ارتقا سلامت و انعطافپذیری روانشناختی بیماران خودایمنی (پسوریازیس) مورد استفاده گیرد.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.