مقایسه سلوک عرفانی میر سیدعلی همدانی و سید حیدر آملی

از دیرباز سیر و سلوک عرفانی جایگاهی اساسی در شناخت حق تعالی داشته و تلقی سالک از ماهیت سیر و سلوک در مسیر عملی آن، نقش بنیادینی دارد. برای دستیابی به این مهم، عرفا روش های متعددی چون «معرفه النفس»، «ریاضت» و «عشق و محبت به خدا» را برگزیده اند. نویسندگان این مقاله بر آن هستند تا به بررسی نحوه سیر و سلوک دو عارف بزرگ شیعی بپردازد. سیدحیدر آملی به تبعیت از ابن عربی، روش «معرفه النفس» را برگزیده و در نتیجه پیمودن مسیر «تقوی» و مراتب آن و در نهایت رسیدن به «حق الیقین» و مشاهده عالم غیب را اساس معرفت می داند؛ درحالی که میر سیدعلی همدانی که پیرو طریقت کبرویه و شطار است، شیوه «عشق و دلدادگی» را در سیر و سلوک برگزیده و نهایت وصول به حق را، به صورت فنای محب در محبوب و بقای به او و اتحاد عاشق با معشوق و طی کردن مراتب عشق و محبت معرفی می کند. اگرچه در نهایت هر دو مسیر یکی است و هر دو عارف به سیر محب و محبوبی قایل اند.