ارتباط کنترل قند خون با بزاق غیر تحریکی و خشکی دهان

هدف:

 خشکی دهان یک عارضه ی آزاردهنده دیابت بوده که می تواند باعث کاهش کیفیت زندگی فرد شود و تا حد زیادی با کنترل ضعیف قند خون و داروهای مصرفی که باعث کم کاری غدد بزاقی می شوند، در ارتباط است.

30 فرد دیابتی (سطح گلوکز ناشتا mg100ml /126 یا بالاتر)، 30 فرد پره دیابتی (سطح گلوکز ناشتا mg100ml / 110 تا 125) و 30 فرد سالم (سطح گلوکز ناشتا کم تر از mg100ml / 100) از بین مراجعین بیمارستان کوثر شهرستان سمنان، با اخذ رضایت آگاهانه وارد مطالعه شدند. در همه آن ها مشخصات فردی، HbA1C و بزاق غیر تحریکی اندازه گیری و ثبت شد. HbA1C کم تر از 7% به عنوان دیابت کنترل شده در نظر گرفته شد.

سه گروه از نظر جنس و سن جور بودند (05/0<P). میانگین±انحراف معیار میزان بزاق غیر تحریکی در بیماران دیابتی کنترل شده و بیماران کنترل نشده به ترتیب 02/0±08/0 و 02/0±06/0 میلی لیتر بر دقیقه با تفاوت معنی دار بود (006/0=P). میانگین±انحراف معیار میزان بزاق غیر تحریکی در بیماران دیابتی، پره دیابتی و در گروه کنترل به ترتیب 02/0±07/0، 01/0±12/0 و 02/0±14/0 میلی لیتر بر دقیقه با تفاوت معنی دار بود (001/0<P).

بالا رفتن سطح گلوکز ناشتا باعث کاهش بزاق غیر تحریکی و از سوی دیگر افزایش میزان خشکی دهان می شود و از آن جایی که در افراد با دیابت کنترل نشده خشکی دهان بیش تر بوده، لذا میزان قند خون و  نیز کنترل آن تاثیر بارزی بر کاهش بزاق غیر تحریکی و کاهش خشکی دهان دارد.