اثربخشی تلفیق درمان شناختی_رفتاری و درمان سیستمی بر کم میلی جنسی در زنان

عدم تمایل به ارتباط جنسی در زنان، سبب بروز آسیب های روان شناختی و هیجانی متعدد در این افراد و کاهش رضایت زناشویی و افزایش فرسودگی زناشویی می شود. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی تلفیق درمان شناختی_رفتاری و درمان سیستمی بر کم میلی جنسی در زنان انجام گرفت.

روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه و دوره پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل زنان با کم میلی جنسی شهر تهران در سال 1397 بود. در این پژوهش تعداد 24 زن دارای کم میلی جنسی با روش نمونه گیری داوطلبانه انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و کنترل گمارده شدند (در هر گروه 12 زن). زنان حاضر در گروه آزمایش به مدت 8 جلسه طی دوماه به صورت هفته ای یک جلسه 90 دقیقه ای تحت تلفیق درمان شناختی_رفتاری و درمان سیستمی قرار گرفتند. در این پژوهش از پرسشنامه تمایل جنسی هالبرت (1992) استفاده شد. داده های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر با استفاده از نرم افزار آماری 23SPSSتجزیه و تحلیل شد. اندازه اثر پژوهش 81 درصد بود.

نتایج نشان داد که تلفیق درمان شناختی_رفتاری و درمان سیستمی بر کم میلی جنسی در زنان تاثیر معنادار دارد (p<0/001). بدین صورت که این درمان توانسته منجر به کاهش کم میلی جنسی در زنان شود.

با توجه به نتایج پژوهش حاضر، تلفیق درمان شناختی_رفتاری و درمان سیستمی با بهره گیری از فنون تصحیح و جایگزینی انتظارات غیرواقعی، آموزش ریلکسیشن و خیال پردازی جنسی، اولویت بندی کردن مشکلات فردی و ارتباطی، بازسازی شناختی و تغییر نگرش منفی نسبت به مسایل جنسی، شناخت افکار ناکارآمد و تحریفات شناختی و آموزش انواع شیوه های مقاربت، می تواند یک درمان کارآمد جهت کاهش کم میلی جنسی زنان به شمار رود.