بررسی ارتباط سبک رهبری مدیران گروه های پرستاری و میزان تعلق کاری در اعضای هیات علمی دانشگاه های علوم پزشکی ایران

موفقیت یک سازمان را نیروی انسانی آن رقم می زند. تعلق کاری کارکنان منجر به بهره وری و عملکرد بالاتر سازمان می شود. رهبران در صدد درک تاثیر سبک رهبری خود بر تعلق کاری کارکنان می باشند. این امر در سازمان های آموزشی اهمیت بیشتری دارد. تحقیقات در این زمینه ناکافی است. این مطالعه، بررسی ارتباط بین سبک های رهبری مدیران گروه و تعلق کاری اعضای هیات علمی در برخی دانشگاه های ‏علوم پزشکی ایران را مورد هدف قرار داد.

این یک مطالعه توصیفی- تحلیلی از نوع همبستگی ‎بود. 149 نفر شامل اعضای هیات علمی و مدیران گروه که حداقل 6 ماه سابقه کاری داشتند، به روش در دسترس انتخاب شدند. ابزار گردآوری اطلاعات شامل فرم مشخصات فردی، پرسشنامه سبک رهبری چند عاملی و پرسشنامه تعلق کاری شافلی و بیکر بود که روایی و پایایی آن مورد بررسی قرار گرفت. داده ها با استفاده از نرم افزار ‏SPSS‏ ‏نسخه ‏‏16 تجزیه و تحلیل شدند.

در مجموع 114 نفر از اعضای هیات علمی با 75/9 ± 42/13 و 35 نفر از مدیران گروه با 67/8 ± 91/19 سال سابقه کار در این مطالعه شرکت کردند. اعضای هیات علمی تعلق کاری بالایی را گزارش کردند. رابطه مثبت و معناداری بین تعلق کاری و رهبری تعاملی (010/0 = ‏P‏) و ‏تبدیلی (001/0 = ‏P‏) وجود داشت. ‏بین دیدگاه مدیران و کارکنان در رابطه با رهبری تعاملی و تبدیلی تفاوت معنادار بود (001/0 > ‏P‏).

مدیران می توانند با انتخاب سبک رهبری مناسب تعلق کاری کارکنان را ‏افزایش داده و از آن در جهت بهبود بهره وری سازمان استفاده نمایند.