تاثیر مدیریت متوالی با شیوه های پناهی و تک گزینی بر خصوصیات کمی جنگل های سری موزیسای بخش هفت خال 2 نکا

ارزیابی روش های مدیریتی در جنگل برای تعیین شیوه مناسب مدیریت پایدار ضروری است. به همین دلیل برخی از پارامترهای کمی جنگلی که به صورت متوالی ابتدا به شیوه تدریجی پناهی و سپس تک گزینی بهره برداری شدند و پارسل شاهد مقایسه شد. برای این منظور پارسل شاهد و بخش هایی از پارسل های مجاور آن در راشستان های سری موزیسای جنگل های هفت خال نکا انتخاب شدند. نمونه برداری در شبکه ای به ابعاد 150 در 200 متر در قطعات ده آری صورت گرفت. قطر برابرسینه همه درختان قطورتر از 5/12 سانتی متر و ارتفاع 8 درخت اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که از سال 1380 تا سال 1398 فراوانی راش در پارسل های بهره برداری شده از 51/81 درصد به 2/96 درصد افزایش و فراوانی ممرز از 41/14 درصد به 9/2 درصد کاهش یافت. فراوانی راش در پارسل شاهد از 9/89 درصد به 7/93 درصد رسید، ولی در فراوانی ممرز تغییری ایجاد نشد. متوسط تعداد در هکتار، در پارسل شاهد از 5/275 اصله به 83/245 اصله کاهش یافت، ولی در پارسل های بهره برداری شده از 32/259 اصله به 81/315 اصله افزایش یافت. حجم در هکتار در قطعات بهره برداری شده از 47/481 سیلو به 31/426 سیلو کاهش یافت، ولی در پارسل شاهد از 4/454 سیلو به 27/528 سیلو در هکتار افزایش یافت. هر دو عرصه تحت بررسی دارای ساختار ناهمسال تقریبا منظم بودند. ساختار حجمی در هر دو عرصه نزدیک به نرمال بوده است. در مجموع به جز قطر برابرسینه، تفاوت بین پارسل شاهد و توده های بهره برداری شده در دیگر پارامترهای تحت بررسی معنی دار نشد. در واقع بهره برداری از جنگل به شیوه تک گزینی در جنگل تحت بررسی سبب تخریب نشد.