اثربخشی درمان مبتنی بر خودشفقتی بر پرخاشگری و تاب آوری دانش آموزان دختر مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله ای

اختلال نافرمانی مقابله‌ای، آسیب‌های روان‌شناختی، هیجانی و تحصیلی فراوانی برای دانش‌آموزان ایجاد می‌کند. بر همین اساس پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر خودشفقتی بر پرخاشگری و تاب‌آوری دانش‌آموزان دختر مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله‌ای انجام گرفت.

پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش شامل دانش‌آموزان دختر مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله‌ای شهر تهران در سال تحصیلی 98-1397 بود. در این پژوهش تعداد 30 دانش‌آموز دختر مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله‌ای با روش نمونه‌گیری تصادفی خوشه‌ای انتخاب و با گمارش تصادفی در گروه های آزمایش و گواه گمارده شدند (هر گروه 15 دانش‌آموز). گروه آزمایش مداخله درمان مبتنی بر خودشفقتی را طی دو و نیم ماه در 10 جلسه 75 دقیقه‌ای دریافت نمودند. پرسشنامه‌های مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه ارزیابی سلامت روان کودکان و نوجوانان، پرسشنامه پرخاشگری و پرسشنامه تاب‌آوری بود. داده‌های حاصل از پژوهش به شیوه تحلیل کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر خودشفقتی بر پرخاشگری و تاب‌آوری دانش‌آموزان دختر مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله‌ای تاثیر معنادار دارد (p<0/001). بدین صورت که این درمان توانسته منجر به کاهش پرخاشگری و افزایش تاب‌آوری دانش‌آموزان دختر مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله‌ای شود.

یافته‌های پژوهش حاضر بیانگر آن بودند که درمان مبتنی بر خودشفقتی با بهره‌گیری از فنونی همانند آموزش آگاهی از تجربیات مثبت و منفی، ایجاد تجربه‌های مثبت از طریق تجسم ذهنی، آموزش ابراز شفقت و اصلاح رفتار از طریق تقویت کننده‌های محیطی می‌تواند به عنوان یک درمان کارآمد جهت کاهش پرخاشگری و بهبود تاب‌آوری دانش‌آموزان مبتلا به اختلال نافرمانی مقابله‌ای مورد استفاده قرار گیرد.