ارائه‎ی مدل جامعه پذیری ورزشکاران حرفه ای و نقش آن در نتایج مسابقات حرفه ای

 جامعه پذیری فرایندی است که به موازات کنترل اجتماعی بکار می رود ولی معمولا نهادهای رسمی و غیر رسمی موجود در جوامع این دو فرایند را بطور همزمان با یکدیگر بکار نمی برند این موضوع ناکارآمدی آنان را تداوم می بخشد. علم جامعه شناسی با تحلیل نظری نسبت به جامعه پذیری ، اجتماعی شدن و کنترل اجتماعی به گونه های مختلف درسطوح کلان، میانی و خرد به این موضوع توجه می نماید تا در هر یک از آنها میزان عاملیت افراد مورد چالش و دقت قرار گیرد.

روش کار:

 تحقیق حاضر یک پژوهش آمیخته به صورت کمی و کیفی بود. بخش کمی تحقیق در قالب پرسشنامه انجام شد و بخش کیفی تحقیق به صورت گراند تیوری و براساس مدل اشتراوس و کوربین (1387) در قالب مصاحبه و تحلیل محتوایی و ساختاری مصاحبه ها انجام شد. برای جمع آوری داده ها، از مصاحبه های عمیق، باز و نیمه ساختاریافته استفاده شد. جامعه آماری این تحقیق در بخش کمی و کیفی را ورزشکاران رشته های فوتبال، کشتی و بدمینتون تشکیل دادند. در این تحقیق از یک پرسشنامه محقق ساخته حاصل از یافته های الگوی پارادایمی تحقیق استفاده شد که شامل 49 مولفه بود که با مدل لیکرت 5 درجه ای انجام شد. در بخش کمی برای تجزیه و تحلیل داده‌های توصیفی از روش آماری توصیفی، شاخص های چولگی و کشیدگی، تحلیل عاملی تاییدی و مدلسازی معادلات ساختاری با رویکرد حداقل مربعات جزیی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل آماری این تحقیق از نرم افزارSPSS و  نرم افزار Smart Pls استفاده شد

 نتایج در بخش کیفی نشان داد که شرایط علی به 3 مقوله یادگیری هنجارها و ارزش ها، سازگاری با شرایط تیم جدید و بهبود تعامل اجتماعی دسته بندی شد.در بخش کمی نیز نتایج نشان داد که آموزش ورزشی در جامعه پذیری ورزشکاران، رسانه های جمعی در جامعه پذیری ورزشکاران، مربیان ورزشی در جامعه پذیری ورزشکاران، گروه های مرجع در جامعه پذیری ورزشکاران و علاقمندی جوانان به ورزش در جامعه پذیری ورزشکاران تاثیر مثبت معنادار دارد.

 یافته ها نشان داد هم در بخش کیفی و هم کمی، جامعه پذیری ورزشکاران تحت تاثیر عوامل زیادی در ارتباط با وضعیت اجتماعی و همچنین فنی تیم های حرفه ای قرار می گیرد