خوانش آموزه‏ های اندیشه‏ ساز و تجربه‏ های زیست‏ شده حافظ در راه خودیافتگی انسان معمار

آموخته‏ های معماری امروز تحت تاثیر استیلای هژمونی ‏های مرکزگرا، هجوم اطلاعات و تکنولوژی‏ موجب تسخیر روح انسان شده است که منجر به تبلور اشکال جدید خلقیات فردی به جای خلاقیت شده ‏است. تغییر یادگیری فرایند انسان معمار به معنای رهایی ذهن از انباشتگی ‏های اطلاعات و خوانش آموزه ‏های موثر به‏ واسطه تجربه ‏های‏ زیست‏ شده انسانی حاوی روح و احساس هدف پژوهش است. مطالعه حاضر به روش اسنادی، و به منظور شناخت روابط انسان با محیط به خوانش آثار پدیدارشناسان حوزه انسان، ذهن و خیال، و ریشه ‏های درون مرزی موثر بر برقراری پیوند انسان با پدیده ‏های محلی، همچون ادبیات، پرداخته است. با خوانش نظریه‏ های شناخت جهان هستی و دیدگاه ‏های محورگرایی، به ‏وجوه گم‏گشته «چگونه انسان شدن» پی‏برده شد. در ابتدای قرن بیستم جریان فکری فلسفی پدیدارشناسی شکل گرفت که اساس هستی‏شناسی را تجربیات زیست شده انسانی دانست. سپس از فلسفه محض به جریان حوزه «اندیشه» و «یادگیری خودیافته» تغییر مسیر داد و با برقراری پیوندی چندوجهی میان ‏رشته‏‏ ها و تجربه ‏های زیست شده انسانی، در مدارس معماری مطرح شد. شناخت فرایند خودیافته «انسان معمار» جهت کسب تجربه ‏های فردی با کیفیت و خلق پدیده ‏های معماری انسانی از یافته های این مقاله است که در دو وجه مورد مطالعه قرار گرفت: 1) خواندن منابع و ریشه‏ های غنی درون مرزی؛ و 2) آموختن چگونه اندیشدن به‏ منزله نگاه جهان شمول. خوانش شعر حافظ و تجربه زیسته‏ اش در فرایند یادگیری معماری موجب خودیافتگی و پالایش ذهن می‏شود. در این راه انسان فراگیرنده به بیداری دست می‏یابد که در قالب مدلی ترسیم شده است.