اثربخشی آموزش گروهی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT) بر دلبستگی، صمیمیت و رضایت جنسی در زنان مبتلا به بی میلی جنسی

بی میلی جنسی یکی از شایع ترین اختلالات جنسی در زنان است که زمینه ساز بروز بخش عمده ای از نارضایتی های زناشویی و کاهش صمیمیت بین زوجین می باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش گروهی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر دلبستگی، صمیمیت و رضایت جنسی در زنان مبتلا به بی میلی جنسی انجام شد.

روش تحقیق نیمه تجربی جامعه آماری متشکل از تمامی زنان متاهل شهر نجف آباد در سال 1398 بود. تعداد 40 نفر با توجه به معیارهای ورود و خروج، با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و بصورت تصادفی در گروه ها جایگذاری شدند. ابزار به کار رفته در این پژوهش پرسشنامه سبک های دلبستگی کولینز و رید (1996)، پرسشنامه صمیمیت زناشویی تامپسون و واکر (1983) و شاخص عملکرد جنسی زنان روزن و همکاران (2000) بودند. جهت تحلیل نتایح از آزمون تحلیل کواریانس چند متغیره در سطح معناداری (05/0=α) با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 25 انجام شد.

نتایج بدست آمده نشان داد که مداخلات آموزش گروهی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد توانسته تاثیر معناداری بر بهبود میانگین صمیمیت زناشویی (001/0>P) و رضایت جنسی (001/0>P) داشته باشد. همچنین این مداخلات بر بهبود میانگین سبک های دلبستگی ایمن (001/0>P)، ناایمن اجتنابی (05/0>P) و ناایمن دوسوگرا (001/0>P) نیز اثربخشی معناداری داشتند.

با توجه به اثربخشی معنادار آموزش گروهی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر متغیرهای پژوهش، به نظر میرسد اجرای این روش گروه درمانی در سطوح گسترده جامعه می تواند سلامت روان زنان جامعه را بهبود بخشد.