طراحی الگوی مشارکت عمومی در خط مشی گذاری با رویکرد چندروشی

مشارکت مردم در تصمیمات سیاسی سا لهای اخیر از اهمیت بالایی برخوردار شده است. در ایران نیز این موضوع به تازگی مورد توجه خط مشی گذاران قرار گرفته است. از این رو، هدف این پژوهش طراحی الگوی مشارکت عمومی در خط مشی گذاری با رویکرد چند روشی است. پژوهش حاضر شامل دو مرحله است؛در مرحله اول از روش کیفی مطالعه موردی استفاده میشود. برای این منظور کشور سوییس به عنوان کشوری که تاریخچه طولانی در به کارگیری سازوکارهای مشارکت مستقیم دارد به عنوان نمونه انتخاب و مورد مطالعه عمیق قرار گرفت. نتایج به دست آمده از این مرحله وارد مرحله دوم پژوهش شد که از نظریه داده بنیاد برای طراحی الگوی مشارکت عمومی در خط مشی گذاری استفاده شد. بر اساس الگوی پژوهش، پدیده محوری، مشارکت عمومی در خط مشی گذاری است و شرایط علی که موجب ایجاد مفهوم مشارکتعمومی در خط مشی گذاری میشود از سه مقوله عوامل ساختاری، اقتصادی و رفتاری تشکیل شده است.شرایط زمینه ای دربرگیرنده دو مقوله میزان باز بودن فضای سیاسی و سطح فناوری است. شرایط مداخله گر از دو مقوله اراده سیاستمداران برای مشارکت و تقاضای عمومی برای مشارکت تشکیل شده است. راهبردها دربرگیرنده سازوکارهای مشارکت عمومی، مرحله و سطح خط مشی گذاری، نوع خط مشی و نحوه تعادل بین دیدگاه نخبگان و عامه مردم است. درنهایت، پیامدها، مشروعیت دموکراتیک دولت را ارتقا میدهد، نقش مهم مردم به رسمیت شناخته میشود و اعتماد عمومی را افزایش میدهد . فرهنگ سیاسی مشارکت مستقیم یک فرایند یادگیری جمعی است که برای توسعه نیاز به زمان و همچنین امکان هایی برای اصلاح خطاها دارد.