اثربخشی طرحواره درمانی بر تحمل پریشانی و تاب آوری ماداران دارای دانش آموز کم توان ذهنی

وجود فرزند کم توان ذهنی در خانواده تاثیرات منفی و جبران ناپذیری بر والدین بالاخص مادران به جای می گذارد. هدف از این پژوهش اثربخشی طرحواره در مانی بر تحمل پریشانی و تاب آوری مادران دارای دانش آموز کم توان ذهنی در شهر زاهدان بود.

در پژوهش حاضر 30مادر دارای دانش آموز کم توان ذهنی ،که در مدارس استثنایی  ناحیه 1و 2 این شهر در سال  1399 مشغول به تحصیل بودند، به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه کنترل، و آزمایش مبتنی بر طرحواره درمانی تقسیم شدند. سپس تمامی شرکت کنندگان قبل و بعد از مداخله دو  پرسشنامه تحمل پریشانی و پرسشنامه تاب آوری (کانر و دیویدسون) را تکمیل نموده وگروه آزمایشی نیز به مدت 8 جلسه دو ساعته تحت آموزش مبتنی بر طرحواره درمانی قرار گرفتند. در این مدت گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکرد. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss (نسخه 22) و شاخص های توصیفی، تحلیل کوواریانس چند متغیره و تک متغیره تحلیل شدند.

نتایج نشان داد طرحواره درمانی بر  تحمل پریشانی وتاب آوری موثر است. بدین صورت که این درمان توانسته است تحمل پریشانی وتاب آوری مادران را افزایش دهد.

با توجه به یافته های به دست آمده می توان طرحواره درمانی را به عنوان یک روش کارا جهت افزایش تحمل پریشانی و تاب آوری در مادران دارای دانش آموزکم توان ذهنی پیشنهاد داد.