اثرات محافظتی نانوذرات در درمان ضایعات سیستم عصبی: یک مرور روایی

آسیب دستگاه عصبی، سالانه هزینه های اقتصادی فراوانی را به بار می آورد. اگرچه تلاش های بسیار زیادی برای درمان این آسیب ها انجام شده است، اما هم چنان ترمیم اعصاب به طور کامل انجام نمی شود. به دنبال آسیب های اولیه سیستم عصبی مجموعه ای از وقایع مانند التهاب، افزایش استرس اکسیداتیو و گسترش آسیب ایجاد می شود. استرس اکسیداتیو که ناشی از عدم تعادل بین تولید رادیکال های آزاد و واکنش های متابولیسمی است می تواند باعث آسیب به میتوکندری، پروتئین ها، ساختارهای غشاء سلولی، آسیب رساندن به بافت چربی و در طول زمان سبب ضایعات و بیماری های سیستم عصبی شود. سلول های عصبی نیاز به اکسیژن زیاد و آنتی اکسیدان دارند، در نتیجه پایین بودن سطح آنتی اکسیدان ها و یا افزایش بیش از اندازه تولید رادیکال های آزاد، می تواند سبب تشدید آسیب شود.استفاده از آنتی اکسیدان های سنتزی و یا طبیعی جهت جلوگیری از استرس اکسیداتیو و اثرات مخرب آن ضروری است. در این راستا نانوذرات با نیمه عمر طولانی می توانند نویدبخش در درمان بیماری های دستگاه عصبی باشند. از این رو بر استفاده زیستی از نانوذرات به عنوان رویکرد درمانی جدیدی که هنوز در مراحل ابتدایی است، در درمان بیماری ها و ضایعات دستگاه عصبی تاکید شده است. بنابراین هدف از این مطالعه مروری، تعیین اثرات محافظتی نانوذرات در درمان ضایعات سیستم عصبی است.